25 yaşındayım. Ailemin baskısıyla kapanmadım fakat bu zihniyetle büyütüldüm, bir gün kapanacağımı biliyordum. Lise 4. sınıfa başladığımda kapandım. Üniversiteden mezun oldum, yüksek lisansımı tamamladım, İstanbul’da çalışıyorum. Bugüne kadar bu durumu çok severek yürütüyordum, aklımda hiçbir zaman açılmak yoktu.
Son birkaç aydır çok bunalmış durumdayım. Fiziksel olarak bunalıyorum, başörtümden sıkılıyorum; özgürce hareket edebilmek, istediğim yere gidip istediğimi yapabilmek istiyorum. Hâlâ Müslümanım, hâlâ namaz kılıyorum, başörtüye de inanıyorum fakat artık yapamıyorum. Şu an çalıştığım iş için sözleşmem yaklaşık 1,5 ay sonra sonlanacak ve yenilenmeyecek. Eğer İstanbul’da bir iş bulamazsam ailemin yanına taşınmak durumunda kalacağım. Aileme açılmak istediğimi söylersem kızmazlar fakat çok üzüleceklerini biliyorum. Ben de ileride pişman olmaktan korkuyorum. Çevremdekiler, akrabalar konuşacak ama elbet alışacaklar. Fakat ya ben pişman olursam, bu geçici bir istekse ve yeniden kapanmak istersem? Çocuk oyuncağına döndürmek istemiyorum. Sanırım yeni bir iş bulup bulamayacağım belli olana kadar düşüneceğim. Eğer yeni bir iş bularak İstanbul’da kalırsam kesin olarak düşünüyorum. Hem genç gibi hissediyorum hem de kaç yaşına geldim, artık çocuk gibi kararlar almamalıyım diyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum, benzer şeyler yaşayanlar yazabilir mi?
(Görsel: Andre Brasilier)
“Başörtüye inanıyorum fakat artık yapamıyorum.” için 6 yanıt
ben de seninle benzer seyleri yasiyorum.4 yildir basortuluyum ama sanki bu ben degilmisim ve oyle olmasi gerektigi icin ortunmusum gibi hissediyorum.bu karari gercekten erken almisim.ozguvensiz ve ozgur degilmis gibi hissediyorum.pisman da olmak istemiyorum.cunku bu kararimdan geri de donemem.sakin bir kafayla artilari ve eksilerini dusunup oyle karar verecegim ama surekli fikrim degisiyor.umarim en yakin zamanda bu belirsizlikten kurtuluruz ve istedigimiz gibi yasariz
merhabalar, ne karar verdiniz acaba? Bir yol bulabildiniz mi.? Ben hala git geldeyim bir türlü noktayı koyamıyorum. Durmadan aynı döngüye aynı düşüncelere giriyorum. Başlarda çok ağlıyordum, artık öyle ağlamıyorum ama hep aklımın ucunda duruyor bu düşünce, ne yapacağımı bilmiyorum..
Merhaba. Ben de yaklaşık 1 ay önce açıldım. Açilma sebebim aynı şeyler. Ailem başka şehirde yasiyor. Henüz onlara söyleyemedim yanlarina gidince direkt öyle görsünler. Ben zaten bu kararı önce aldım, böyle dolaşıyorum bayadır, bunun bir haber değeri olduğunu düşünmediğim için söylemedim diyeceğim. Çünkü öyle. Ha saçını örtmüşşün ha açmışsın. Kime ne.
Ben senin gibi başörtüsünü seviyordum alti senedir kapaliydim ama kesinnlikle rahat değildim için de ve sonra sırf açılırsam ne derler diye çekindiğim için taktığımı farkettim. Sonra da kendime bunu Allah için mi kul için mi takıyorsun diye sordum. Çünkü dusuncelerimde hiç Allah ne der yoktu. Beni kapali biliyorlar senelerdir ne derler şimdi diye elalemi düşünüp duruyordum çünkü. Bunu farkedince tüm cesaretimle başörtüsüz çıktım sokağa ve o haftasında da hemen kimliğimi falan değiştim işte. Ben hala aynı kişiyim, ama bu şekilde daha rahat ve ozguvenli hissediyorum tabi ki. Daha kendim gibi hissediyorum. Hala aynı kıyafetlerimi severek giyiyorum. Sadece basimi ortmuyorum. Sanki kafamızı sıkı sıkı örtünce mi bir tek dört dörtlük müslüman oluyoruz?
Sakın sakın sen de kimsenin ne diyeceğini umursama. Ben de başlarda cok çekinmistim ama kimse neden açıldın diye sormadı şimdiye kadar. Ben ilk defa böyle görecek bir arkadaşıma utanarak sıkılarak “Biraz farklı görünüyorum değil mi?” demiştim, ve bana “Hayir çok güzel görünüyorsun, bu senin kararın.” demişti. Bir başkası da aaa hayırdır demişti mesela, ben de evet ya değişiklik yaptım demiştim, sen bilirsin tabi demişti. Yani genel olarak insanlar inan bizim kafamızdaki kadar umursamıyor bu durumu. Herkesin kendi derdi kendine yetiyor çünkü. Kimse kafamızın içinde kurup durduğumuz tepkileri vermiyor. Bunu yaşayınca daha önce neden çıkarmadım şalimi diye üzüldüm hatta. Çünkü evden saçını toplayıp iki dakikada çıkmak öyle güzel ki. Umarım sen de gönlünden geçen her seyi başarabilirsin. Kim ne der diye düşünmeden. ♥️
Merhabalar. Sizinle hemen hemen aynı düşünceler içerisindeyim. İçimde uzun süredir bir kararsızlık var ve her geçen gün beni daha da rahatsız ediyor. Karar verdiyseniz kararınızda etkili olan şey nedir yazarsanız sevinirim
Merhaba ben de 28 yasındayım artık insanların ne düşünecegini de geçtim herkes unutur bir noktadan sonra ama aileme nasıl söyleyecegim ne tepki verecekler üzecegim utandıracagım endişesi cesarerimi kırıyor ne yapacagım bilmiyorum. Ama artık kendi irademşe vermedigim bir kararı tasıyarak devam etmek istemiyorum bana iy gelmiyor iyi hissettirmiyor. Ben de inanıyorum başörtüsüne saygım sonsuz ama ben yapamıyorum artık rahat hissedemiyorum. Sürekli açık olsaydım nasıl olurdu diye düşünerek kapalı olmanın bana ne yararı olacak
Merhaba, yazdıkların içimden geçenler resmen. Bende namaz kılıyorum ama bu başörtüsü zor geliyor. Yapanlara hayranım ama ben yapamıyorum işte. 16 ay oldu kapanalı ama 1 seneden beri erken alınmış bir karar diyip duruyorum ve erteledikçe erteliyorum. Bir türlü emin olamıyorum. Hep açık arkadaşlarıma imreniyorum. Tshirt giymek istiyorum mesela sadece. Kat kat giyinmekten sıkıldım. Boğuluyorum.. ne ileri gidebiliyorum ne geri. Alıştım sanıyorum ama olmuyor hep aklımın ucunda bu düşünce. Bir türlü kendimi bulamıyorum. Bir yanım diyor denedin olmadı başörtüyü bıraktın diye dinden çıkmıyorsun diyor, bir yanım da korkuyor.. Ne yapacağımı bilmiyorum.. senin de dediğin gibi “Fakat ya ben pişman olursam, bu geçici bir istekse ve yeniden kapanmak istersem? Çocuk oyuncağına döndürmek istemiyorum.”
Bu adımı atmak bile zordu, geri adımı daha da zor.. çevreden değil, ailede değil, annem açık, babam alkol kullanan biri üstelik, ama ben kendim istedim..