6 yıldır kapalıyım ve ne zaman elimi başıma koysam gözlerim doluyor.

Daha kadın olmanın ne olduğunu bilmeden kapandım ben. O zamanlar bu yaptığımın farkında değildim. 10 yaşındaki bir çocuğun verdiği kararlar nasıl doğru olur ki? Annem ve babam sürekli kavga ederdi, hâlâ ediyorlar. Baba tarafı çok baskıcı ve ne kadar dindar görünseler de din hakkında hiçbir bilgileri yok. Ablam benden daha ağır şeyler yaşadı, onu biraz olsun anlıyorum ama insanın içindeki savaş sadece kendi canını acıtır.

Daha 10 yaşındayken çevrem ve ailem tarafından bana uygulanan baskılarla kapandım. Tesettürün tam olarak ne anlama geldiğini bile bilmeden taktım o başörtüyü. Yıllar içinde bu kararı kendi hür irademle vermediğimi anladım ve çok pişman oldum. Çok fazla psikolojik baskı uygulayan bir aileye sahibim. Yıllar önce birbirlerine boşanma davası açıp sonra vazgeçen ve çocuklarına yine aynı şeyleri yaşatan bir aile…

Saçlarımın rüzgârda savrulmasını, kâkül kesmeyi o kadar isterdim ki…

Sürekli cesaretim kırılıyor. Küçüklükten beri sürekli dışlanan ve aşağılanan biri oldum. En ufak bir şey anlatmaya başlasam her seferinde gözlerim dolar, anlatamam. Anneme tesettürden çıkmak istediğimi defalarca kez anlattım, o ise bana bağırıp çağırarak engel oldu ve saatlerce öğüt verdi. Ben bu öğütleri dinlememek için kulaklarımı kapatır, hıçkıra hıçkıra ağlardım. Ardından beni sakinleştiren tek şeyi yapar, bileklerime çizik atardım. Bunlardan hiçbirinin haberi yok. Ben yarın açılmak istediğimi tekrar düzgün bir dille anlatacağım, her ne kadar gözyaşlarımı tutamayacağımı bilsem bile artık dayanamıyorum. 6 yıldır kapalıyım ve ne zaman elimi başıma koysam gözlerim doluyor. Defalarca intihara kalkıştım, hiçbiri başarılı olmadı. Bazen de bilerek sadece canımı acıttım. Çünkü o zaman yüreğimi değil, bileğimdeki kesiği düşünecektim.

Ablam beni hiçbir zaman anlamadı, bana ablalık yapmadı. Onu suçlamak istemiyorum çünkü benden daha ağır şeyler yaşamış. O ve annem psikolojik sorunlar yaşıyor ve ikisi de bende patlıyor. Her şeyi kafamda kurduğumu söylüyorlar ama ben gözlerimle tüm olaylara şahit oluyorum. İhtiyacım olan tek şey bana bu konuda destek çıkmaları çünkü dayanamayacak hâle geldim. Biliyorum, bana destek çıkmak yerine tam karşımda duracaklar ama ben yine de deneyeceğim. Bu sefer karşılarında bambaşka biri olarak duracağım. Büyüdüm ve her şeyin bilincindeyim. Umarım hayallerimi gerçekleştirebilirim. Şu an bile ellerim buz kesmiş gibi ve titriyor. Ağlamaktan gözlerim şişti ve konuşmak bile istemiyorum. Ben yavaş yavaş ölürken onlar umursamadılar. Beni hep bir kalıba sokmak istediler. Kendi elleriyle şekillendirip öyle yaşamamı istediler. Umudumu kaybetmek istemiyorum çünkü yaşama sebebim içimdeki umut kırıntıları.

(Görsel: Kai Fjell)