Az önce burada birinin yazdığı bir mektubu okudum ve cidden etkilendim, insanlar şaka gibi… Neyse. Ben, bana yapılanları anlatayım size. Aslında bakarsanız başka insanların hayatlarına bakıldığında bana hep şükretmemi söylerlerdi. Çoğu arkadaşım zorla kapatılmış ve sıra sanırım bana da gelecek çünkü geçen gün babama arkadaşımın ailesinden bahsediyordum ve bana kendisinin beni ‘şu anlık zorlamadığını ama ileride kapanacağımı’ söyledi. Kapanmak istemediğimi belirttiğimde bana “Allah’ın emirlerine karşı mı geleceksin!” diyerek yükseldi. Ben de bir şey söylemedim çünkü sinirlendiği zaman gerçekten hoş olmuyor. Her neyse.
Okulda bana ilgi duyduğunu söyleyen bir çocuk vardı ve numarası bende kayıtlıydı, onun dışında da birçok erkek arkadaşımla mesajlaşıyordum. Okul çıkışlarında her zaman babamın iş yerine giderim. O gün babam işyerinde yoktu ben de çantamı orada bir yere bıraktım ve beni dışarıda bekleyen arkadaşımın yanına gittim. Her neyse, ben dışarıdayken babam beni aramış ama ben duymadım, duyduğum zaman telefonu açtım. Bana bağırarak nerede olduğumu sordu, ben de “Geliyorum” deyip telefonu kapattım. Geldiğimde fazlasıyla sinirliydi. “Çantayı bırakıp nereye gittin Allah’ın cezası” gibi birçok şey söyleyip küfretti. Daha sonra benden telefonumu istedi, ben de verdim. Bakmaya başladı, tam o zaman bittiğimi biliyordum çünkü babam her zaman böyle şeylere karşı gelmişti. Onun düşüncesine göre bir erkekle göz göze dahi gelemezdim. Benden 3 yaş büyük bir abim var, bir keresinde telefon elimde arkadaşımla mesajlaşıyorken bana “Kiminle yazışıyorsun?” diye sormuştu. Şakasına “Sevgilimle” demiştim ve bana sert çıkışarak “Ne diyorsun!” diye bağırmıştı. Bu şakayı daha öncesinde abim de yapmıştı, bu sebeple ben de dalga geçmek amacıyla abime aynısını söylemiştim ve ona “Abim de böyle söylemişti” dediğimde bana şu cümleyi kurmuştu: “Sen kızsın, böyle söyleyemezsin”. Bu cümleyi o kadar çok düşündüm ki… Her neyse; babam, erkek arkadaşlarımla yazıştığımı görünce bana elindeki telefonumu fırlattı ve küfürler, beddualar etmeye, hakaret etmeye başladı. O gün öyle bitti, eve geldiğimde ağlıyordum. Annem ne olduğunu sordu, anlattım ve annem de bana bağırdı ve “Telefonunu hiçbir şey silmeden getir yoksa sana hakkımı helal etmem” dedi. Söylediği gibi getirdim, okudu, baktı, daha sonra telefonu bana geri verdi. Ben de odama gittim uyudum. Bu olay çok kez tekrarlandı. Kıyafet olarak kısıtlıyorlar, ben de şort giyip gezmek istiyorum ama buna asla izin vermezler. Annem çoğu kişiden daha fesat, yolda rüzgâr eserken etek giyen bir kız gördüğünde “Kıza bak, şimdi her yeri açılacak” diye konuşuyor.
Gerçekten çok sıkıldım, yaşım henüz küçük ama ileride beni rahat bırakmayacaklar. Üniversiteyi yurtdışında kazanıp orada okumak istediğimi söyledim, karşı geldiler ve “Nereye gidersen biz de geleceğiz” dediler. Bazı arkadaşlarıma o kadar özeniyorum ki keşke benim de böyle bir annem, böyle bir babam olsa diyorum. Cidden artık dayanamıyorum.
(Görsel: Karl Hofer)