Görücü usulü evlendirilen, ‘Tanıdıkça seversin’ denilen kadınlar gibi hissediyorum.

Merhaba, bu platformu daha önce sayısız kez okuyan ve dayanamayıp kendi hikayesini anlatmaya karar veren 17 yaşında bir kızım. Ben hep özgür ve mutlu hissetmek istemişimdir. Kendi kararlarını kendisi alabilen, herkesin gözünde özgür bir birey, ki öyle olmalı da… 7. sınıfta regl olduğum zaman annem şunu demişti: “Artık kapanman gerekiyor”. Ona kalsa şimdi kapanmalıydım ama bunu hiç istemedim. Yengem anneme şunu söyledi: “Şu an okuluna devam ediyor ve arkadaşlarının onu yadırgamasından korkuyor. Liseye geçtiğinde kapanırsa kimse geçmişini ve geçmişte nasıl göründüğünü bilmediği için yeni bir sayfa açabilir”. O böyle deyince bunu zaten istemeyen ben, son raddeye kadar erteleme düşüncesiyle kabul eder gibi yaptım ama şu an cefasını çekiyorum…

Gel zaman git zaman 8. sınıf oldum. Lise sınavlarına girdiğimde hayatım pek parlak değildi, kendimi derslerime veremiyordum ve bu yüzden kapasitemin altında bir sonuç elde ettim. Merkezi yerleştirme ile İmam Hatip’e yerleştirildim ve bu en son isteyeceğim şey bile değildi. O dönem çevremdeki arkadaşlarımın İmam Hatip’e karşı garip bir önyargısı vardı -ki bu kervana ben de dahildim- ve hiç istemeye istemeye o okula kayıt için gidecekken annem, “Yeni okuluna başını kapatarak gitmek istemez misin?” diye sordu. “Hayır” dedim, sonuna kadar ertelemece çünkü…

Okulun ilk günü geldiğinde artık kaçacak bir yerim yoktu; aileme ‘İstemiyorum’ deseydim bana kızacaklardı, emindim. Okula kapalı başladım ama içimdeki ben kendini rahat hissetmiyordu. Sonra araya pandemi girdi ve ben evde açık halimi daha sık gördükçe eskiye dönme özlemine kapıldım. Günah olduğunun farkındayım ama dinde zorlamanın olmadığını ve konunun kapanıp açılmak olmadığını da o okuldan öğrendim.

Şu an 11. sınıfım ve YKS’ye odaklanabilmek için 2. dönem kendimi açığa aldırıyorum. Bu arada, artık kendimin farkına vardığım ve kendi bedenim hakkında benim karar vermem gerektiğine inandığım için aileme açılmak istediğimi, kapanmanın artık zor geldiğini ve hiç istemediğimi söyleyeceğim. Görücü usulü evlendirilen, ‘Tanıdıkça seversin’ denilen kadınlar gibi hissediyorum. Onları üzmekten çekiniyorum ama birinin mutluluğu gözetilecekse bu ben olmalıyım çünkü önümde upuzun bir hayat var ve o hayatı keşke’lerle geçirmek istemiyorum. Sizlerin fikirlerini de merak ediyorum, sevgiler…

(Görsel: Joaquín Sorolla y Bastida)