Herkese merhaba, gecenin bu saatinde yazıyorum çünkü yine aklıma düştü. Ben ortaokul zamanlarında kapandım. Kimse bana zorla ‘Kapan’ demedi ama baskı sadece dille yapılmaz ki… Annem, babam, abim kapalı birini gördüklerinde hep “Aa, ne kadar güzel kapanmış, çok da güzel olmuş” derlerdi. Gizli baskı daha kötü ve ben, beni de sevsinler, beğensinler, görsünler diye kapandım.
En kötüsü de şu an 30 yaşındayım ve geçen seneye kadar isteyerek kapandığımı düşünüyordum. Tesettürü sevdiğimi düşünüyordum ama kendimi hiç güzel bulmuyordum. Hep özgüven eksikliği yaşıyordum. Lisede sevgililerim olurdu ve onları açık arkadaşlarımla tanıştırmak istemezdim. Her ne olursa olsun açıklar benden daha güzelmiş gibi gelirdi. Lise 2’de anneme “Açılmak istiyorum” dedim ama bir erkekle mesajlarımı okumuşlar ve o an o konuda azar işitmem gerekiyormuş. Açılma konusu gündeme bile gelemedi.
Şimdi 30 yaşındayım. Ailemin görmediği yerlerde açılıyorum, tatile gidince açılıyorum, kulübe giderken açılıyorum. İçimde 2 farklı insan var. Kapalıyken ezik, ayakları üzerinde duramayan özgüvensiz bir kadın; açıkken mutlu, sürekli gülen, araştıran, soran hayatı daha çok seven enerjik bir kadın var. İkisi arasında gidip gelmek beni çok yordu. Açılmak istediğimi söylemeye cesaretim yok, herkes ne der? Abim ne der? Ya beni sevmezlerse… Zaten hayatım boyunca bundan korktum. Onlar da beni sevmezse seven kimsem olmayacak. Ama böyle de yaşamaktan zevk almıyorum. Bu kıyafetler üstüme oturmuyor. Giyinmek istemiyorum. Evden çıkmak, kendimi kimseye göstermek istemiyorum. Böyle hayatı sevmiyorum, ben artık kendim olmak istiyorum…
(Görsel: Henri Matisse)
Comments (3)
Merhaba. Sana naçizane tavsiye vermek istiyorum. Sen ayakları yeri basan genç bir kadınsın. 30 yaş bence insan için çok değerli olmalı. Çünkü kimse artık sana ne yapacağını nasıl giyineceğini neye inanacağını söyleyemez. Liseye giden çaresiz ailesine muhtac küçük bir genç kız değilsin artık. O yaşlarında çaresizlik içinde kabul ettiğin şeyleri artık reddedebilirsin. Bunun için kimse sana karışamaz. Ne abin ne annen ne bir başkası. Kararlarını verebilecek her şeyle yuzlesebilecek bir yaştasın. Kimsenin sevgisine muhtaç değilsin. Kendini nasıl ozguvenli, hayatla barışık hissedeceksen öyle yaşa. Yeni bir başlangıç eminim çok iyi gelecektir. Bu şekilde evden çıkmadan kendini hapsederek yıllarını heba edemezsin. Lütfen sevdiğin anları gizli gizli yaşama. Daim olsunlar. Bu sensin ve senin hayatın. Bırak herkes bilsin öyle kabul etsin. İçindeki o sana kaybettirilen cesareti bulman dileğiyle.
Merhaba, bende 32 yasında bir kadınım aynı zamanda solo ebeveyn. Artık kapalı olmanın hiç bir mantığı yok benim için. Giden bir sürü yıllarım var. 20 yasında insanların, “istemediğim hayatı yaşamak zorundamıyım” cümleleri benimde 15 yasımda günlüğüme yazdıgım cümlelerdi. Maddi olarak aileme bağlıyım. Ve en zor zamanımda az da olsa destekleri oldu. Tabi bunlar irademle seçeceğim yolu etkilememeli. Annem kahrolacak belki. Arkadasın yazdıgı gibi. Sevdiğim insanların üzülmesi durumu. Belki de gözümde fazla büyütüyorum. Annem aşırı dindar biri. O da kendi yolunda özgür aslında. Ben neden bu özgürlüğü kendime layık görmüyorum,asıl soru bu belki de. Birgün cesaretimizi yaşamamız dileğiyle. En kısa zamanda olsun.
Onlar da olmazsa beni seven kimse olmayacak cümlesi o kadar tehlikeli bir cümle ki. Sadece başörtülü olma- olmama konusunun ötesinde hayatta sizi çok ciddi manipülasyonlara, tehlikeli insanlara açık hedef yapar neredeyse. Açıkken olan o özgüven hali de zamanla açık olmaya alıştıkça normalleşmeye, sıradanlaşmaya başladığında o içinizdeki sevgi ihtiyacı, sevilmeme korkusuyla başbasa kalıverirsiniz. İşte o kısımlar da türlü türlü tehlikenin beklediği yerler. Ne olur bu konuyla ilgili imkanınız varsa bir terapist desteği alın. Zaten siz kendinizi koşulsuz sevdiğinizde başkaları ( evet aile de buna dahil) tarafından sevilmeye olan bu yoğun, aşırı ihtiyaç ortadan kalkacak. Sağlıklı bir birey olmaya yaklaşacaksınız. Ne olur bu konunun üzerinde düşünün. Çok benzer bir süreçten geçmiş olan sizden yaşça büyük bir arkadaşınız olarak yazmak istedim. Sevgiler.