Merhaba, buraya yazmayı çok düşündüm ve artık yaşadıklarımı paylaşmaya karar verdim. 15 yaşındayım, çoğu kişi gibi zorla kapanmadım. Çok dindar olmayan ama dinine de bağlı bir ailem var. Küçükken kurslara gönderildim ve orada hafızlık yapmaya başladım. Aslında eğlenceliydi, çocuk aklım ile özeniyordum. Yatılı kursa gittiğim için İmam Hatip’e yazdırıldım. Çevremdeki herkes kapalıydı ve ben de kapanmak istedim. Annem başta izin vermedi ama çok zorladım ve kapandım.

Büyüdükçe kapanmayı istememeye başladım ve kurstan ayrılmak istedim. 7. sınıfta okulumu değiştirdim. Önceden ferace bile giyiyordum ama yavaş yavaş giymemeye başladım. 8. sınıfta bana bir açılma isteği geldi fakat ciddi bir şekilde düşünmemiştim. Zaman bu şekilde geçti. 10. sınıfta artık bıkmıştım ve başörtü takmak istemiyordum. Annemle konuştum; önce izin verdi ama sonradan vazgeçti ve dinsiz olduğumla ilgili imalarda bulundu. Annem aşırı sinirli biri, bazen ondan nefret bile ediyorum. Diğer kardeşlerime göre beni daha az seviyor, her şeyime bahane bulan bir insan. Bazen onunla aynı evde yaşamak bana zulüm gibi geliyor. Bana hakaretler etmeye başladı, zaten önceden de ediyordu; istediği bir şey olmayınca hemen beddua eder. Sürekli “dinsiz, or*spu” ve daha bir sürü benzer laflar söylüyor. İşin daha da kötüsü, ben bir kıza aşığım hem de yakın bir arkadaşım… Hepsi üst üste gelince beni çok zorluyor. Görünüşümden dolayı dışarı çıkmak istemiyorum, kendimden nefret etmeye başladım. Ölüp her şeyden kurtulmak istiyorum ama arkamda bırakacağım az da olsa insan var. Umarım başarabilirim, annemi yenebilirim.

Okuduğunuz için teşekkürler.

(Görsel: Gine Litherland)