Çocukken yaşadığım travmaları aileme anlatsam yüz ifadeleri ne olurdu?

Merhaba, ben 15 yaşında ailesiyle mücadele eden, aynı zamanda cinsel kimliğini saklayıp baskıdan kurtulmaya çalışan bir bireyim.

Öncelikle çocukluğumdan başlayacağım çünkü bana yapılan bu baskı 6 yaşında başladı. Ailem kafama başörtüsü takıp akrabalarımla bayramlaşmamı istemişti. Sonrasında okulların başladı. O zamanlarda hocamız bizi sürekli döver, hem fiziksel hem zihinsel şiddet uygulardı. Derse 1 dakika bile geç kalsam tahta önünde arkamı dönüp eteğimi toplatır, sopa ile bacaklarımıza vururdu. Eve mor bacaklarla giderdim. Sonra o gün babam “Hep açık giyindiğin için” demişti. Oysa ben açık giyinmemiştim. Altımda etek, üstümde bol kıyafetler vardı. Sonrasında taciz yaşadım. Ergenliğe girmediğim için çok şükür bir şey olmadı. En sonunda okul değiştirip İmam Hatip’e gönderildim. Gittiğim zaman saçımı açardım. Okuldaki bir çocuk beni aileme söylemişti ve ailem tamamen zorunlu başörtü yasağı koymuştu. Kaç sene boyunca buna mecbur kaldım.

En son yürek yiyip aileme “Ben açılmak istiyorum” demiştim. Ailem çok sert tepki vermişti. Annem “El âlem ne der sonra?” demişti. Babam da “Beni millete rezil etme” demişti. O an kendi çıkarları için beni zorladıklarını anladım. İçimden “Keşke erkek olsaydım da beni olduğum gibi kabul etselerdi” dedim. Hep annesi babası ile iyi anlaşanları kıskandım ama elimden bir şey gelmiyordu. 15 yaşına girdiğim gün, cinsel kimliğimi tamamen öğrenmeye başladım. Bunu söylemeyi ise hiç planlamadım.

Ailem hâlâ her şeyimi biliyor gibi davranıyordu ama aslında hiçbir şey bilmiyorlar. Her gece düşünüyorum; acaba çocukken yaşadığım travmaları, korkuları anlatsam yüz ifadeleri ne olurdu? Yardım istediğimde “Bir şey olmaz” deyip geçtiklerini, yaşlı bir adam vücuduma dokunduğu zaman “O yaşlı, en fazla ne yapabilir?” dediklerini anlatsam yüz ifadeleri ne olurdu? Sanırım hiç öğrenemeyeceğim.

(Görsel: Marianne von Werefkin)