Öncelikle selam. Ben daha 6. sınıfa başlamadan kendi isteğiyle(!) kapanmış bir kızım. Ne kadar kendi isteğim, orasını bilmiyorum, bilmiyoruz. Aslında buradaki kimse isteyerek kapanmadı. O zaman açılmak gibi bir isteğim yoktu ama kapanmak da hoşuma gitmiyordu. Resmen hayattan soyutlandım. Benim gibi cıvıl cıvıl, konuşkan, heyecanlı bir kız evde oturup dizi izlemekten başka bir şey yapmaz olmuştu. Özgüvenim o kadar düşüktü ki… Dışarıda o kadar kötü hissediyordum ki… Ama açılmak istediğimi de kabullendiremiyordum kendime. Hep ayna karşısına geçip camdan gelen rüzgarla savrulan saçlarımı izlerdim. Benden çalınan çocukluğumun sorumlusu kimdi?
Son 1 yıldır açılmayı kafama koydum. İnandığım dini araştırdım. Meğer ‘din’ diye ne kadar çok saçmalığa inanıyormuşuz. Şu an dinsizim diyemem ama din adına bir şey yapmak içimden gelmiyor. Allah’a çok yalvardım yakardım. Bir şey olmadı. Umarım olur da inancımı yitirmem. Bu konuyu aileme hep alttan alttan söylemeye çalıştım. Kapanınca ne oluyor, önemli olan ahlaklı olmak, gibi sözlerle sayısız kere açtım konuyu. En sonunda babam patladı. “Açılmak mı istiyorsun?” diye kükredi adeta. “Hayır” dedi, “Açılamazsın”. Beni bu hayatta en çok seven kişi olduğunu düşündüğüm babam bana öyle kötü hissettirdi ki… Annemse asla böyle bir şeye müsaade etmeyecek bir insan. Babam bana öyle bağırırken o da yan koltukta sessiz sedasız bizi izledi. İşine geliyordu çünkü. Annemle bu konular yüzünden hep aramız açılırdı. Bu konuyu tekrar açsam yine aramız açılacak ve bana yaptığı baskılar artacak.
Şimdi 17 yaşındayım ve güzel sanatlar fakültesi düşünüyorum. Yakın zamanda resim eğitimi almaya başlayacağım ama o kursa kapalı gitmek istemiyorum. Arkadaşlarım -kapalıyken bile- tam bir sanatçı olduğumu söyler. Ama ben kendimi böyle sanatçıya değil de bir eziğe benzetiyorum. Bu aralar sürekli tekrar söylemeye çalışıyorum. Söyleyemiyorum. Korkuyorum. Yine aynı baskılar, yine aynı bağırtılar… Fazla geliyor bana.
Madem beni çok seviyorlar, iyiliğimi düşünüyorlar, neden beni mutsuz ediyor? Beni çok seviyorlar, iyiliğimi düşünüyorlar, neden mutsuz olduğumu bile bile istedikleri kız profili bu? Lütfen bana biraz cesaret verin. Kendim için bir şey yapmak istiyorum. Üzerimdeki baskılar ve çevremdeki muhafazakâr insanlar, anlattıklarımın çok daha fazlası… Bende savaşma cesareti yok. Savaşabilsem her şey güzel olacak, biliyorum ama şu an yapabildiğim tek şey bu mektubu yazmak.
(Görsel: Pablo Picasso)
“Yakın zamanda resim eğitimi almaya başlayacağım ama o kursa kapalı gitmek istemiyorum.” için bir yanıt
Ne yazık ki ailen açısından dini inanışları senden çok daha önemli ve değerli. Onun için seni feda etmeyi göze alırlar fakat kendi inançlarını sorgulamayı göze alamazlar. Çünkü böyle bir sorgulamadan dini inançlarının sağlam çıkması imkansızdır.