Her şey dinimi araştırmamla başladı.

Biraz olsun rahatlamak için buraya yazıyorum, çünkü beni yargılamalarından korktuğum için kimseye kendimi açamıyorum. Muhafazakâr bir ailede büyüdüm. Her yaz Kur’an kursuna giderdim. Babam 6-7 yaşlarımda sıfır kol giymeme izin vermezdi. Biraz büyüyünce kapriye de izin vermemeye başladı. O zamanlar anlamaz, ailem ne derse, bir bildikleri var, diye düşünürdüm. Aile ortamından dolayı da biraz sessiz ve pasif bir çocuktum zaten. Birkaç yıl böyle geçtikten sonra 7. sınıfın yazında babam kapanmamı istedi. Bir gün kapanmam gerektiğini küçüklüğümden beri aşılamışlardı zaten. Kabul ettim, yavaş yavaş kapandım. 8. sınıfta okula açık gidiyordum, ama geri kalan zamanda kapalıydım -ki bu durum üniversiteye geçene kadar beni rahatsız etmemişti. Yani alışmıştım. Ta ki üniversite 1. sınıfın ikinci dönemi korona sebebiyle eve dönene kadar. O zamanlar gerçekten uzun süre sonra fazla boş vaktim olduğundan araştırmak ve öğrenmek için vaktim oldu. Zaten her şey de dinimi araştırmamla başladı. Fazla uzatmak istemiyorum bu kısmı.

Dini ibadetlerini pek yerine getiremeyen ancak yine de inanan biriydim, ancak araştırdıkça dinden soğudum. Birçok farklı kişiyi ve görüşü dinledim, ancak olmadı. Bir şekilde bitmişti artık. Allah’a hâlâ inanıyordum, ama böyle bir dine inanamazdım. Bu bir anda aldığım bir karar da değildi. Kendimi ikna etmeye çalışmam haftalarca, aylarca sürdü, ama olamadım. İşte o zaman başımdaki örtü ağır gelmeye başladı. Artık kapanmak istemediğimi fark ettim. Ama bunu aileme nasıl açacağımı bilmiyordum. Babam sinirli biridir ve ne yapacağını kestiremeyiz. Ben de ufak ufak anneme açılayım, dedim. Öncelikle kafamdaki dini soruları sordum, ancak cevap bulamadım. Ben böyle sorgulamaya başlayınca korktu ve bir hocayla görüştü. O zaman bunun yanlış bir karar olduğunu anladım ve bir daha kimseye kendimi açmadım.

Şu an üniversite 3. sınıftayım. Mezun olunca, en azından artık aileme bağlılığımı bitirince açılmayı gerçekten istiyorum, buna inanıyorum da. Ama nasıl yapacağım, bilmiyorum. Hiç güçlü biri değilim. Bazen her şeyden vazgeçip ölmek istiyorum. Ailem özellikle babam tarafından o kadar baskılandım ki kendime güvenmiyorum. Keşke bambaşka bir hayatım olabilseydi, çünkü ben çok yoruldum artık.

(Görsel: Charles Clos Olsommer)