Merhaba. 17 yaşında bir genç kızım. Amacım hep buraya başarı hikayemi yazmaktı ama şu an bu pek mümkün gibi görünmüyor. Belki yayınlanmayacak bile, ama yine de içimi dökmek istedim. Biraz uzun olursa kusura bakmayın.

Aslında her şey çocukluğumda başladı. Gerçekten abartmıyorum, 5 yaşında bile bir gün kapanacağımı biliyordum ve çocukken bile asla istemiyordum bunu. Hayalim büyüyünce manken olmaktı. Bunu aileme söylediğimde, bana günah olduğunu söylüyorlardı. Etek, tayt, dar pantolon ya da sıfır kol bile giymeme izin vermiyorlardı. Daha çok karışan babamdı -ki onu oldum olası sevmedim.- Anneme kölesi gibi davranan, onun ailesine küfür eden, beni de her yanlışımda döven, hayatımda gördüğüm en kötü insanlardan biriydi. Hafta sonu gelir de babam evde olur diye ödüm kopardı ama ne olursa olsun çocukluğumu çok özlüyorum. Çünkü benim biraz da olsa özgür olabileceğim son zamanlarmış.

Sonra bir gün regl oldum. Bana kalırsa hâlâ çocuktum ama o günlerde herkes göğüslerim büyüdü, boyum uzadı, kalçam genişledi diye benden olgun bir kadın gibi davranmamı bekledi. Toplum içinde gülmememi, erkeklerle konuşmamamı, vücut hatlarımı belli eden kıyafetler giymememi… O gün ilk regl olduğumda, tüm bu sorumluluklardan korktuğum için tuvalette çok ağladım. 12 yaşındaydım ama bir anda 35 yaşlarında bir kadın gibi hissettim.

Sonra babam bana ‘Kapan’ demeye başladı. 6 ay kadar haberi olmadı regl olduğumdan. Sonrasında baskılar daha da arttı. Babam 7. sınıfa kapalı gideceğimi söyledi. O sıralar karşı çıkmayı çok istiyordum ama eğer öyle yapsaydım hemen yarın okula kapalı göndereceklerdi beni. O yüzden sustum. Benim yerime bol pantolonlar, uzun tunikler seçmelerine izin verdim ama çok da istekli olmadığımı anlıyorlardı.

Sonra yaz tatili oldu. Annem her yaz olduğu gibi saçımı kesti ama ben kendimi kısa saçla asla beğenmezdim. Sırf onun yüzünden ve babamın sürekli zorlamaları yüzünden bir gün dışarı kapalı çıktım. Daha kapanmanın neden gerekli olduğunu bile bilmiyordum. O günü düşündüğümde hâlâ ağlayasım gelir. Minibüse binmiştik, hava çok sıcaktı ve içerisi kalabalıktı. Zaten uzun kollu kıyafetlerle ve boynumu sıkıca saran istemediğim bir örtüyle yaşamak zorunda bırakılmıştım. Bunlar yüzünden birden aşırı midem bulandı ve anneme inelim, dedim. İner inmez ilk bulduğum yerde kusarken babam başıma dikilip “Ne kadar kusarsan kus, bahane arama, kapanacaksın” dedi. O gün annemin ısrarıyla şalı çıkarıp boneyle gezdim. Bu bile beni çok mutlu etmişti.

Derken babam kapandığım halde hâlâ baskılarını üzerimden çekmiyordu. Ben de artık zaten kapanmıştım. Daha kötüsü olamaz, diye karşılık veriyordum. Bir gün evden çıkarken pantolonumun dar paça olduğunu gördü ve “Onu çıkar” dedi. “Ne meraklısın götünü başını el aleme göstermeye, her şeyin ortada” dedi. Ben de “Benim ne giyeceğime sen kimsin de karışıyorsun” dedim ve evden çıktım. Geldiğimde beni bir temiz azarladı. Ben ağlayarak odama gitmiş uyuyorken de gelip o pantolonumu kesip paramparça etmiş. Uyandığımda yerde öyle görünce resmen delirdiğimi hatırlıyorum. Sinirden kriz geçirmiş halde ağlayarak ve bağırarak saçımı yoluyor ve annemin telefonunu arıyordum. Dedemi arayıp bizi bu adamın evinden kurtarması için.

Ben artık büyüdüm, babama karşı asla sessiz kalmıyorum ama o hâlâ annemin hayatını mahvetmeye devam ediyor. Herkes anneme ‘Boşan’ diyor. Ama bizim hayatımızı zehir eden o adama hâlâ aşık olduğunu biliyorum. 4 yıldır kapalıyım ve 4 yıldır açılmak istiyorum. Bu siteyi ilk bulduğum gün, hem benim gibi çok kız olduğu için hem yalnız olmadığım için çok ağladım. Bunu daha önce onlara iki kez söyledim ama bana şeytanın aklımla oynadığını, beni hocaya götüreceklerini falan söyledi. Bu şekilde yaşamak istemiyorum. Birkaç ay sonra hayatımı değiştirecek olan sınava bile çalışamıyorum. Zaten şehir dışına da asla göndermezler. Bu baskılardan çok sıkıldım ama içimde hâlâ başarabileceğime dair bir umut var. O beni ayakta tutuyor. Bir de bu yolda beraber yürüdüğümüz sizler… İyi ki varsınız ve hepimiz bir gün başaracağız. Konuşmak isterseniz fake Instagram hesabıma yazabilirsiniz: @hhumeyraaydinn

(Görsel: Oswaldo Guayasamín)