Merhaba, ben de içinizden birisiyim. Dinim hakkında kötü bir şey düşünmüyorum, hâlâ inanıyorum fakat bu olmak istemiyorum. 6. sınıfta ailemin baskısı olmadan kendi isteğimle(!) -ne kadar istek denebilirse- kapandım. Son 2 yıldır kendimi bu bedene ait hissetmiyorum artık. 17 yaşıma girmek üzereyim. Dışarı çıkmayı, dolaşmayı çok seviyorum. Konuşmayı, espri yapmayı çok seviyorum, ama gün geçtikçe artık hayata karşı hiçbir enerjim kalmıyor. Kendimi kendim gibi hissetmiyorum. Kuzenim de benimle aynı şeyleri yaşadığı için kendimi aileme anlattım. Önce abime anlattım ve arkamda olduğunu, kimsenin bana zorla bir şey yaptıramayacağını söyledi. Diğer abim ise başımı açarsam görünen her bir saç telim için cehennemde azap göreceğimi söyledi. Sonrasında cesaretimi toplayıp anneme söyledim. Kavga etmedik ama bunu kesinlikle reddetti. Babam da biliyor. Hiç tartışmadık ama izin vermeyeceklerini biliyorum. Babam böyle düşündüğümü bildiği halde sürekli “Üstüne uzun bir şey giyin” diyerek beni uyarıyor. Annem, “Başını ört de balkondan onu bunu getir” imaları yapıyor. Ben artık çok yoruldum. Teyzemin nişanı var ve ben elbise giymek dahi istemiyorum. Kendimi bu hayata sürüklemiş olduğum için küçük benden ve şu anki benden özür dilerim. Bu savaşı yenebileceğimi de sanmıyorum. Benim gibi olan her hemcinsim, sanırım kendimizi sevmeyi öğrenmek zorundayız.
(Görsel: Katherine Bradford)
“Kendimizi sevmeyi öğrenmek zorundayız.” için bir yanıt
Mücadele etmeden kendin için bir şeyler yapmadan kendini sevemesin lütfen insanlara gidip sorma acilsam ne olur tartışmaya bile girme cesaretini topla evden çık öyle kolay değil ama ben bunu yaptım ne pahasına olursa olsun bedel ödemeye devam da ediyorum ama korkak biri olmaktan iyidir