Ben 11. sınıf öğrencisiyim. Haliyle sınavlarıma çalışmam gerekiyor. Fakat bir türlü sığamadığım kalıp bana fazla geliyor. İçimdeki açılma hevesini gidermek için o kadar çabaladım ki anlatamam. Defalarca kavga edildi, saatlerce ağladım ve kenara çekildim. Şu an hâlâ açılmak istiyorum. İçimden bu istek gitsin diye bekliyorum. Kendime yakıştırmaya çalışıyorum, ama olmuyor.

Ben 8. sınıfta annemin benden birkaç yaş büyük kuzenlerime özenmesi ve onları beğenmesiyle kapandım. Yani bu benim hevesim bile değilken içinde durmak o kadar zor ki… Sokağı geçince kafamdakini çıkarıp atmak istiyorum. Onlar yüzünden inandığım dinden uzaklaşıp soğuyorum ve belki içimdeki bu hevesi atsam ileride tekrar kapanırım. Konusunu açtığım anda evde yükselen gürültü bana korkunç geliyor. Oysa yapmak istediğim yanlış bir şey değil. Onların istedikleri değil de kendi istediğim biri olmak istiyorum. Bu şekilde geçen her günüm bana zaman kaybettiğimi hissettiriyor. Ben tekrar pes etmeyi düşünmüyorum.

Annemle konuştum ve benim yanımdaymış gibi davrandı. Babam işten geldiğinde ona söyledi, “Bundan bir şey olmaz, alıp kursa verelim, hoca olsun.” diye. Annem birden düşmanım kesildi. Babamsa “Bugün başını açan yarın başka yerlerini açar” dedi. Ben ikna etmeye çalışırken tokat attı. Odama gittiğimdeyse yanıma gelip sarılmaya çalıştı. Beni seviyorlar, biliyorum ama neden bu konu bu kadar zor? Artık intihar etmeyi düşünüyorum canım ailem.

(Görsel: Andrea Kowch)