Öncelikle merhaba… Ailem İslam dinine inanıyor. Ben de yakın bir süreye kadar İslam dinine inanırdım. Öncelikle ailem, daha çok annem sorgulamadan yaşamamızı ister. Biz sorgulamayalım ve tıpkı bir robot gibi annemin düşündüklerinin aynısını düşünelim istiyor. Bu zamana kadar ben de hep öyle yaptım zaten. 7 yaşımdan beri Kur’an kurslarına gönderildim. 4. sınıfta yatılı Kur’an kursuna gittim. 5-6. sınıfta örtündüm. Bunların hiçbirini istemeyerek yapmadım, hatta bizzat ben istedim. Daha doğrusu ailemin gözüne girmek istedim. Bunun için istemediğim şeyleri yaptım, bir kere bile kendime istiyor muyum diye sormadım. Ailem istiyor mu istiyor, o zaman tamamdır. Hep bu şekilde yaşadım. 5 aydır bu kafadan çıkmaya başladım. Ailemle sürekli fikir ayrılığına düşmeye başladık çünkü artık kendi fikirlerim vardı ve bir de bunlara saygı duymayan bir ailem. Annem sadece kendi bildiğini doğrular. Hatta bizim bir fikrimiz olduğuna bile inanmaz, “Sosyal medyadan okuduklarınızı söylüyorsunuz” der. Sosyal medyada bir sürü fikir, bir sürü düşünce var; biz insanlar olarak hangisi bize daha yakın gelirse ona katılırız, bize yakın gelmeyen düşünceye de fikre de saygı duymak zorundayız. Ama ailem böyle düşünmüyor. Her neyse…

Yaklaşık 2 aydır İslam dini hakkında düşünmeye ve araştırmaya başladım. 1 aydır agnostiğim. Gece gündüz sürekli doğru kaynaklardan bilgi edindim ve bana en çok agnostisizm inancı mantıklı, doğru ve yakın geldi. Ablama bunu söyledim çünkü içimde kalması beni bir süre sonra rahatsız etti. Ablam saygılı biridir, ailemin aksine başkasının hayatına karışmaz ama anladım ki bu konuda ablam da ailem gibi saygısız. Ablama söylediğimde çok sert karşıladı. Örtümü çıkartmamam gerektiğini söyledi. Ben de hazır değildim, açıldığımda insanların verecekleri tepkilerden korktum ama 1 haftadır bundan rahatsız hissetmeye başladım. Aynaya baktığımda kötü hissediyordum. Saçma geliyordu. Dayanamadım, aileme söyledim; alacağım tepki belliydi, dışarıda bizim gibilere nasıl baktıkları da belliydi. Aslında gerek inanç gerek açılma hakkındaki inanç konusunu aileme söylemeyi düşünmüyorum. Ama açılma konusundan dün bahsettim, “Açılmak istiyorum” dedim. İlk önce annem tepki gösterdi, “Şimdi açılma, açılmak istiyorsan bile şimdi açılma, kendine zaman tanı” tarzında konuştu. Annemin bu konuşması olası bir konuşmaydı hatta daha sert tepki bekliyordum. Benim asıl garipsediğim ablamın da anneme katılmasıydı; ne olacağını düşünüyordu, agnostik inanç bana bir anda saçma mı gelecekti? Onlar nasıl Müslümansa ben de agnostiktim. Ablam beni kastederek bana “Böyle insanlar dinden soğutuyor” dedi, aslında onlar dinden soğutuyorlar. Benim ailem olmaları onların benim inancıma/giyinişime karışabileceği anlamına gelmiyor. Herkesin inancı kendine. Benim her inanca saygım sonsuz, her fikre saygım sonsuz. Ama çevremdeki kimse buna saygı göstermeyeceği için ben kimliğimi gizlemek zorundayım. İnancımı gizlerim ama inanmadığım bir dine-inanca uymak saçma geliyor. Saçma gelen bir şeyi de neden yapayım ki? Ruhunuzun her daim özgür hissetmesi dileğiyle… İnancım belki de çoğu zaman insanlardan bir adım uzak durmama sebep olacak; belki bunu gizleyeceğim, belki de açıldığım için tepki gösterecekler, belki çeşitli hakaretlere ve aşağılanmalara maruz kalacağım. Ya kaldıramazsam diye korkuyorum ama istemediğim bir hayat yaşamaktansa istemedikleri bir hayat yaşamayı tercih ederim.

(Görsel: Ji Xin)