Burada birçok yazıyı okudum ve benim gibi olan birçok kişiyi gördüm. Henüz 15 yaşındayken kendi isteğimle kapandım. Ama aslında o zamanlar kapanmayı istemiyordum. Bir arkadaşımla sohbet ederken onun sözlerinden etkilenip gerçekten kapanmam gerektiğini hissettim. Aslında ailem bana kapalı olmam gerektiği yönünde ara ara küçük mesajlar veriyordu. Çocukken çok istiyordum kapalı olmayı ama büyüdükçe o düşünceden uzaklaşmıştım. Ta ki arkadaşımla yaptığım o konuşmaya dek. Sonrasında düşüncelerim değişti. Çocukluğumu dedemin bana “Kızlar böyle mi giyer?” demesiyle geçirdim. Kız torunlarından şu anda bir tek ben kapalıyım. Çünkü beni hep bu şekilde yetiştirdiler. Büyüdüğümde hep kendimi pardösülü bir insan olarak hayal ederdim. Asla açık bir insan olarak hayal etmezdim. Çünkü bana hep bunu baskıladılar.
Kapandığım ilk zamanlar kendimi iyi hissediyordum. Zaten kapanmamdaki en büyük etken, İmam Hatip lisesinde okumam oldu. Aradan 1 yıl bile geçmeden pişmanlığım başlamıştı. Bana artık zulüm geliyordu şal bağlamak, kapalı giyinmek. Yazın kısa kollu giymeyi, saçlarımın rüzgârda dağılmasını, saçlarıma şekil vermeyi o kadar özlemiştim ki ve hâlâ da özlüyorum. Anneme sürekli açılmak istediğimi belirttim. Aslında annem beni hiç bu yönde zorlamamıştı. Çünkü o da 10 yaşındayken kapatılmış bir kadındı. Onun yaşadıklarını benim yaşamamı istemiyordu. Bu yüzden annemle bu konuda çok sıkıntı yaşamadık ama babam için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Ben cama çıkarken başını kapatan biri olamadım ama babam beni ne zaman saçım açık camda görse kızar bana. 11. sınıftayken babaannemden babamla konuşmasını istedim. Babaannem babamla konuştuktan sonra benimle konuştu babam. Ağlayarak bunu yapmak istemediğimi söyledim. Uzunca konuştuk ve en sonunda bana “Ne yaparsan yap” dedi. Bu tabii ki bir kabulleniş cümlesi değildi benim için. Bu yüzden cesaret edemedim açılmaya.
Şimdi 21 yaşındayım. İçimde tek bir gün değişen bir şey olmadı. Hep o özgürlüğü hayal ettim. Evde giyindim dışarıda giyilebilecek kıyafetleri, evde yaptım o makyajları, evde sürdüm o ojeleri, saçımı boyattım ve bunları yaptıkça daha da arttı bu isteğim. Çünkü aynada kendime baktığımda gerçekten güzel olduğumu görebiliyordum. Ama kapalıyken kendimi çok yaşlı hissediyorum. Bazen beni yeni tanıyan arkadaşlarıma açık halimi gösterdiğimde açılmam gerektiğini söylüyorlar ve neden kapandığımı soruyorlar. Ben sadece dış görünüşümü değiştirmek istiyorum; aklımı, inandığım dini değil. Kendimi öyle mutlu hissedeceğim, bunu biliyorum. Açılan insanları gördükçe onlara çok özeniyorum. Keşke tekrar babamla konuşabilecek o cesareti bulabilsem kendimde. Yıllardır içimi sömüren bu duygudan kurtulabilsem. 21 yaşındayım ama kendi hayatıma müdahale edemiyorum. Ne kadar acı…
(Görsel: Maria Berrio)
“Ben sadece dış görünüşümü değiştirmek istiyorum; aklımı, inandığım dini değil.” için bir yanıt
merhaba, tam olarak seninle aynı hissediyorum sırf açılmak istedim diye dinden çıkmak istiyormuşum gibi davranıyorlar ama ben dinimi seviyorum. sadece eskisi gibi basörtüm rahat hissettirmiyor ve mutlu değilim. üzerimde bu baskı devam ettikce dinden daha cok uzaklasıcam diye korktuğum bile oluyor ama elimden geldiğince koruyorum bu düsüncemi sorun sadece dış görünüşüm ve hissettiklerim uzun süredir dışarı çıkmıyorum evde kafayı yemek üzereyim ama içimden dışarı çıkmakta gelmiyor berbat bir his 20 yasindayim ben 8.sınıfta kapandim ve bu his bi senedir var ilk baslarda elimdne geldiğince umursamamaya calistim belki unuturum diye daha cok dinime odaklanmaya calistim ama hicbir sey değismedi. hala mutsuzum ben henüz babama acıklayamadım bile ne tepki vereceği hakkında en ufak fikrim yok ama korkuyorum anneme defalarca anlatmaya çalıstım ama hep öğüt vermeye devam etti asla duygularimi önemsemedi. umarim bi gün gerçekten nasıl mutlu hissediyorsak o sekilde hayatimiza devam edebiliriz..