Sadece 16 yaşındayım. Bu siteye yazan birçok insanın belki de ilk kapandığı yaşlardayım. Ama başörtüsüyle mücadele ediyorum. Hepimiz ediyoruz. Sizce de diğer insanlar için en küçük bir şey bile ifade etmeyen bu örtünün bu sitedeki bizler için bu kadar büyük bir sorun ve yara olması çok büyük bir haksızlık değil mi? Elbette hepimizin sınavları var, ama hayat yine de adil değilmiş gibi geliyor.

Kısaca kendimden bahsetmem gerekirse, 11 yaşımda kapandım. Daha 11 yaşıma girmemiştim sanırım, birkaç gün kalaydı. Giriş hikayem ise şöyle, İmam Hatip’e gidiyordum. Sınıfımdaki neredeyse herkes kapalıydı. Zaten kapalı olacağımı biliyordum büyüdüğümde, ilgi de görmemiştim hayatım boyunca. Ailemden biraz olsun ilgi göreyim, zaten herkes bir gün kapanacak, dedim. O zamanlar gerçekten de toplumun yüzde doksan beşinin kapalı olduğunu düşünecek kadar küçük bir çevrem vardı. Ama bilirsiniz, muhafazakâr ailede doğan insanların, yani benim gibilerin, normali budur. En azından kısa bir süreliğine…

Kapanmamın üzerinden birkaç ay geçti, o zamanlar şarkı söylemeye de merak salmaya başladığım ilk zamanlardı. Kapalı olmak istemediğimi annemle paylaştım, sorun olmaz sandım. Ama yanılmıştım çünkü çok büyük bir tepkiyle karşılaştım. O anlık vazgeçtim. Sonraki sene okul açılmadan tekrar denedim. Aynı tepkiyi aldım.

Sonraki sene şu an oturduğum yere taşındık. Anneme yine burada kapalı olmak istemediğimi söyledim. 8. sınıftaydım. Bu sefer çok daha fazla kızdı. Sonra 8. sınıfın 2. dönemi geldi, annem çok dar pantolon giydiğimi söyledi. Benden utanıyormuş, yanında böyle gezemezmişim. Böyle olacağıma açık olsaymışım. İşte o gün bu olay babamın kulağına gitti.

Babam o gün bana bunu bir kere daha aklımdan bile geçirmememi söyledi. Çok korktum. Babamdan çok korkarım. Küçüklüğümden beri bana kötü davranır. Sebebi inatçı olmammış, bebekken bile inatçı bakışlarım varmış, öyle diyor… Sevmediğini sözlü bir şekilde birkaç kere ifade etmişliği de var. Babam bana küçükken şiddet de uygulardı. Şu an uygulamıyor, ama korkutuyor. En ufak bir hatamda anksiyete atakları geçiriyorum bu nedenle. Yani benim bunu yapamamamın asıl nedeni, babamdan Allah’tan bile korkmadığım kadar korkmamdı. Şu an değil. Çünkü artık İslam dinine inanmıyorum. İslam dinini araştırıp huzuru bulmak isterken ve eskisi gibi inanmayı dilerken ne kadar çelişkili olduğunu gördüm. Bazı gördüklerime inanamadım bile. Şu an ise içimde inanç kalmadı.

Bugünlerde de sürekli evden kovuluyorum. Babam, “Erkenden evlenirsin umarım” diyor, annem ise “18’inde kendini kapının önünde bulursun” diyor. Evlenme kısmı sakat, ama evden kendi isteğimle de giderim, bunu iyi biliyorlar. Bu arada, evden kovma nedenleri de ekstrem sebepler değil. Bulaşıkları geç yıkamam, odamın dağınık olması falan filan… Niye böyle davrandıklarını anlamakta güçlük çekiyorum. Yani, hakkımda hiçbir şey bilmiyorlar bile. Benden nefret etmek için sebepleri bile yok. Müslüman değilim, bilmiyorlar. Heteroseksüel değilim, bilmiyorlar. Konservatuar okumak istediğimi de bilmiyorlar. Ama ne oluyorsa benden nefret ediyorlar. Şu an başlamış bir şey de değil, annem beni hiç sevmedi mesela. Anlayamıyorum. Ya da anlıyorum, bu onların kendi içsel problemleri. Kendilerini sevmiyorlar ki bana sıra gelsin.

Uzun zamandır intihar hakkında düşünüp planlar yapıyorum. Kim bilir, belki bu yazı yayımlanınca hayatta bile olmam. Nedenlerimse hayatın bana getirdiklerini kabul edememem, kendime bu saygısızlığı daha fazla yapamayacak oluşum. Hayat gayem yok, isteklerim gerçekleşmeyecek. Ama pes etmemeye çalışıyorum.

Her neyse güzel kızlarım, kız kardeşlerim ve ablalarım. Ben çok konuştum. Biliyorum, siz de bu dertten mustaripsiniz ama kurtulacağız. Hepimiz kurtulacağız. Yeter ki güçlü durmasını bilelim. Sizi seviyorum, yanımızdayız. Yalnız yürümediğinizin farkına varın.

(Görsel: Maria Berrio)