Günlerdir bu hesaba içimi döksem mi diye düşünüyordum, şu an yazıyorum ama göndermekle göndermemek arasında kalıyorum. Nereden başlasam, bilemiyorum. Ben Fatma, 15 yaşındayım. 11 yaşında ilkokulu bitirip okulu açık öğretime aldım; nedensizce istemiyordum, çocuk aklı işte, ailem de bundan gayet memnundu. 11 yaşımdayken, Kur’an kursuna giden 14 yaşındaki arkadaşım sayesinde kapandım. Bize çoğu şeyi o öğretiyordu. Birkaç saat sürmeden hemen açıldım ve arkadaşım bana kötü gözle baktı, beni yargıladı. 12 yaşımda, bayramdan 1 gün önce babamın “Kızım, artık kapanmayı düşünüyor musun?” demesiyle bayram sabahı kapandım. Herkes garip gözle bakıyordu ama umursamıyordum çünkü mutluydum.
Kasım ayında Kur’an kursuna yazdırıldım. İlk başta her şey çok güzeldi. Sonradan dışlandığımı hissetmeye başladım, oradakiler arkamdan konuşurlardı, sebebini de söyleyeyim: Sadece ‘farklı bir ülkede’ doğdum ve bu onların canını sıkıyordu. Kursta ben oyun amacıyla tesbihi sallarken benim küçüğüm, “Sallama, sevapların gider” demişti. O zaman mantıklı gelmişti. Bizim kurstaki büyüğümüz ise 25 yaşındaydı ve çok ırkçıydı. Bizi salona toplardı, farklı bir ülkede doğduğum için her şeyi ben yapmışım gibi beni yargılardı ve salonda beni ağlatacak seviyeye getirirdi. O kurstan pandemi nedeniyle ayrıldım.
5-6 ay sonra okumak istedim çünkü hiç arkadaşım yoktu. Çevre edinme isteğiyle ailemi zor ikna ederek okula gitmeye başladım. Bundan önce okula yazdırıldığım gün teyzem, “Şimdi seni okula yazdırdık ama sen erkeklerle top oynayacaksın, biliyoruz” demişti, ben de “Okul bunun için değil” demiştim. Bu arada, şu an istediğim gibi giyiniyorum. Bu akşam annemlerle yemek yerken annem, “Seneye etek giyeceksin” dedi ve ben kendimi savundum. Bu arada, ben ateistim ama kapalı bir ateist. Çünkü ailem açılmama asla izin vermeyecek. Ben de hiç soramayacağım. İslam dininden nefret ediyorum, neden mi? Kadınları hep ezik gördükleri için. Bu benim en hassas noktam, karşımdaki kim olursa olsun, beni bu noktadan vurursa çok sert karşılarım. Umarım bir gün istediklerime kavuşurum.
(Görsel: Peter Vilhelm Ilsted)
“11 yaşımdayken, Kur’an kursuna giden 14 yaşındaki arkadaşım sayesinde kapandım.” için bir yanıt
bu yaşında yaşadıkların gerçekten zormuş. ama bence islamdan nefret etmemelisin. kendi kendime kuran tefsirlerini okuduğumda aslında dinin hoşgörü dini olduğunu zorlama olmadığını anlıyorum. zor zamanlarımda dua edebiliceğim ve beni her durumda sevebilecek bi tanrı olduğunu görüyorum. ancak işte bizim ülkemizde dindarlık adı altında her şeyi abartıp baskı yapmaya başlıyorlar, hoşgörü olmuyor, cinsiyet ayrımı oluyor. halbuki din her zaman eşitliği savunur. umarım çevrenden uzak kalmak gibi bir şansın olur. bence bunu hedefleyip o ortamdan uzaklaşıp hayatını dilediğin gibi yaşarsın.