Merhabalar, ben de herkes gibi kendi hikayemi anlatmak istedim. Şu an 23 yaşındayım. 5 yıl önce üniversiteye geçerken başımı örttüm. O sıralar yakın arkadaşım kapalı olduğu için onun giyinişinden etkileniyordum, ailem bu konuda direkt sözlü bir baskı yapmasa da yaşım gelince kapanmamı istiyorlardı.
Kapandığım ilk gün çok mutsuz olduğumu hatırlıyorum. Alışmam biraz uzun sürmüştü. Aklımda sürekli açık halim vardı. O zamanlar açıkken kendimi daha güzel buluyordum. Zamanla tesettürü sorgulamaya başladım. Neden kapandığımı, asıl amacının ne olduğunu… “Neden erkekler için kapanıyoruz ki?” diyordum. Araştırdıkça ve okudukça aslında bunu erkekler için yapmadığımızı anladım. Bu, Allah için yaptığımız bir ibadetti. Ama açılma fikri benim aklıma bir kere girmişti. Çünkü kendimi açıkken daha güzel buluyordum. Zaman zaman kapalı arkadaşlarımla konuşup tesettüre ısınmaya çalıştım. Videolar izledim. Ama hep bir şeyler eksikti. Bir şekilde açılmaya gidiyordu aklım. Başım çok ağrıyor, şal boğazımı sıkıyordu. Psikolojik mi bilmiyorum ama sürekli midem bulanıyordu. Ve son 4-5 aydır küçük bir ilçede yaşadığımız için dışarı kapüşonlu ile çıkmaya başladım. Özensiz giyiniyordum. Kapalılığın sevdiğim birçok yanı da vardı, tesettürden nefret etmiyordum. Bu yüzden açılınca pişman olmaktan, arafta kalmaktan çok korkuyordum.
Bir gün cesaret edip başımı açtım ama sonraki gün bu bana çok ağır geldi ve ağlayarak eve geldim. Sonraki 3-4 gün tekrardan kapüşonlu ile çıkmaya devam ettim. Açık olamıyordum, bu bana ağır geliyordu ama başımı tekrar şalla örtmeye de elim gitmiyordu. O günlerde kafam çok karışmaya başladı. Bunu neden istiyordum, acaba başka insanlardan mı etkilenmiştim, benim hislerim değil miydi diye düşündüm. Kendime tam anlamıyla bir neden bulamadım çünkü kapalıyken çirkin değildim, hatta açık halimden daha çok beğeniyordum, kapalı kıyafetlerini çok beğeniyordum, Kur’an’da yazdığına da inanıyordum. O zaman beni tesettürden uzaklaştıran neydi? Toplumun tesettüre yüklediği anlamdan korktuğumu fark ettim. İnsanların bakışlarından, beni yargılamalarından korktuğumu anladım. Bir dini temsil etmek istemiyordum. Hakkımda direkt önyargılar kurmalarını istemiyordum.
Tesettürlü halime bir şans vermek için tekrar kapandım. Zaten çok fazla kişi görmemişti, sıkıntı olmaz diye düşündüm. Tesettürü sevmeye çalıştım, güzel giyinip özen gösterdim. Ama baş ağrım, mide bulantım hâlâ devam ediyordu. Aklımda sürekli açılsam mı fikri dönüyordu. Bunu tam anlamıyla yapmazsam hep aklımda kalacağını anladım. Başımı açtım, 2-3 gündür bu şekildeyim. Dışarı çıkarken hazırlanmaya çekiniyorum, utanıyorum, çok yanlış bir şey yapmışım gibi hissediyorum. Buna gerçekten gerek var mıydı diye kendimi sorguluyorum. Çünkü tesettürlü de güzeldim. Tesettürden nefret etmiyordum. O zaman bu değişime ihtiyacım var mıydı, tesettüre daha da ısınmaya çalışabilirdim. Kalbimde sürekli bir çarpıntı var. Alışma sürecinden mi kaynaklı, yoksa istediğim bu mu değil; anlamıyorum. Başını açanların bu süreci nasıl geçiyor?
(Görsel: Vincent van Gogh)
“Toplumun tesettüre yüklediği anlamdan korktuğumu fark ettim.” için 6 yanıt
ben de senin gectigin evrelerden gectim ve basimi actigim ilk 1 hafta annemden dolayı vicdan azabi cektim. aglayip duruyordu ve benimle konusmuyprdu. ama bir kac gune alisiyprsun. benim annem cpk muhafazakar. babam imam. buna ragmen en fazla 3 hafta icinde alistirlar hatta 3.haftasinda ailemle acik sekilde misafirlige gittim. alisiyorlar inanki. annen sadece duygu somurusu ve manipulasyon uyguluyor. ben artik sogumustum ve istemedigimin farkindaydim tesetturu. ama ssni bilemem. yalniz bu guzellik ya da guzel gorunmeyle alakali bir sey degil. kapaliyken de guzeldim demeni cok mantiksiz buldum cunki bu guzel gostermesi icin takilmiyor.
merhaba yaşadığımız ve düşündüğümüz şeyler tamamen aynı, şu an ne hissediyorsun ne durumdasın merak ediyorum. iletişime geçersen çok sevinirim
@c.a.t.s.a.n.d.c.a.t.s
Bende aynı durumdayım gerçekten açılmayı çok istiyordum ve de açıldım evet ama bu sefer eve kapandım dışarıya vs gitmek çıkmak istemiyorum. Her gece kabuslar görüyorum. Bilmiyorum belkide piskolojikmendir. Bir kaoanma hissi gelir sonra da tekrar gidiyor açık kal diyorum kendi kendime bilmiyorum yaa napcağımı. Konuşmak istersen dertleşiriz biraz Allah’a emanet ol
Merhaba şuan nasıl hissediyorsun, hala açık mısın, alıştıysan buna alışmak ne kadar sürdü
Bende 14 yaşımda kapandım ve 24 yaşımda açıldım. Yillarca elalem ne der korkusuyla tesettürlü kaldım. Çıplaklığa kesinlikle karşıyım ama saç örtmek bana anlamsiz geliyor kuranda da sacin tesetturuyle ilgili bir ayet yok bedenin tesettürü ile ilgili var. Saçımın özgürlüğü ruhumun özgürlüğü gibi bişey oldu benim icin. Su an cok mutluyum.
14 yaşlarında kur’an kursuna ve imam hatıbe gitmiştim ve direk hemen kapandım. Pek bilincinde değildim aslında kapanmanın bir kaç sene şalı düzgün bile saramıyordum hatta ne günlerdi şimdi aklıma gelince o yaştaki çocuga örtünmenin yada şu ayeti ezberle şu şelilde namaz kıl diye ders vereceklerini keşke dini açıdan yaratılışımız var oluşumuzu öğretselerdi keşke diyorum. Yabancı biri müslüman olmadan önce ona nasıl dini açıklanıyorsa ergenlik çağında yada daha küçük çocuklarda aynı şeklide dinimizi öğretsek ne olurdu ki.
Küçük yaşta yatılı kurslarda kaldığım zamanlarda bir süre sonra daha kalmak istemedim ve ailem biraz daha dayan bir kaç ay sonra belgelerini alacaksın dediler. Ben yine istemedim inatla odaya kapattım kendimi ama meçburdum kuran açıp okuyamıyorum sürekli kekeliyordum okurken. Uzun süre namaz kuran okuyamadım seneler geçti üstünden belki ondan sonra yavaş yavaş ibadetlerimi yapmaya başlıyorum ama hala namazlarımı tam kılamıyorum.
Şimdide babam kuran kursu öğretmeni ol diyor ve ona senelerce hayır istemiyorum diyorum ve beni bu boğan durumun hala farkında değil yada işine geliyor.
Şu anda 25 yaşındayım hayat benim için sankı 17 18 yaşlarında durmuş gibi hiç bir şey yapasım yok ye, iç, yat hesabı halk eğitim kurslara gidip ara ara kendimi zorluyorum adımlar atıyorum sırayla sosyalleşmeye çalışıyorum. Henüz şalımı açmadım çok korkuyorum. Pişman olmaktan yada insanların bana karşı söyleyeceği şeylerden ve ailemden,
Şimdiki nesil gibi açıklık istemiyorum onlara özendiğimde yok asla
sadece hayata devam etmek istiyorum benim için çok zor gerçekten olduğum yerde sayıklamak çocuk yaşta deliçe intihar düşünceleri artık aklımda yok ama hayata karışıp bir şeyler yapamıyorum.