Bunu yazıyorum ama yazarken bile içimde suçluluk duygusu var. Böyle bir düşüncede olduğum için bile utanıyorum. Ben 11 yaşında kapanmış, şu an 15 yaşında olan biriyim. Aşırı derecede ölüm korkum var ve bu sebeple cehennemden de korkuyorum. Erken kapanma sebeplerimden biri de buydu. Tam 4 senedir kapalıyım. 4 senelik sürecimin 2 senesi feraceli olarak geçti. Kapandıktan 1 yıl sonra ferace giymeye başladım. Bu benim isteğimdi ama tam olarak kendi isteğim miydi; belirsiz… Babamla aramız hiçbir zaman çok iyi olmadı, ben de belki ferace giyersem beni daha çok sever diye giydim. 1 sene önce ferace giymeyi bıraktım. Kafamda tam olarak emin olduğumda aileme açılmak istiyorum, dedim; o zamanlar feraceliydim. 12-13 yaşındayken kendimi kadın gibi hissediyordum. Açılmamam için feraceyi çıkartmama izin verdiler. İkisi de açılmama tamamen karşı. Yavaş yavaş istediğim gibi giyinebilmeye başladım. Şu an eşofman, tunik, kafama ne eserse o şekilde giyiniyorum. Tam içimdeki istek bitti, derken son zamanlarda tekrar ortaya çıktı ve kendimi yine bu hesapta buldum. Ben kardeşimin yaşlarındayken ferace giyiyordum ama o hâlâ açık. Ona asla karışılmıyor, karıştıkları tek kişi benim. Birkaç kez dışarı açık çıkmışlığım var, içimdeki vicdan azabına rağmen çok güzeldi. Tabii sonrasında telefonuma el koyuldu vesaire… Ben saçlarına aşık biriyim, hani ne bileyim, her kadın saçlarını sever ama benimki başka bir sevgi…

Artık dışarı çıkarken istediğim gibi çıkmak, en basitinden bir tişört ve eşofman ile çıkabilmek istiyorum. Şu an kapalıyım ama başımda örtü olmasa kapalı gibi değilim ve bu bana daha acı geliyor. Bana göre bir şey yapılıyorsa tam yapılmalı, eğer tam yapılamıyorsa hiç yapılmasın, daha iyi. Bu konuda da böyle düşünüyorum ama olmuyor. Gitgide namazımdan ve diğer ibadetlerimden soğuyorum. Kendimi ileride hayal ederken bile saçlarım açık. Mesleğimi yaparken, üniversite okurken hep açığım… Bu tarz şeyler yaşayıp da açılmayı becerebilen var mı?

(Görsel: Alexei von Jawlensky)