Merhaba güzel kızlarım. Çok uzun zamandır hepimizin yaşadığı o şeyle baş etmeye çalışıyorum ve gerçekten bana o kadar ağır geliyor ki… Dayanamayacak gibi hissediyorum, sanki bu his beni boğarak yavaş yavaş öldürecek gibi hissediyorum. Çok zor bir şeymiş, yaşayarak öğreniyorum. Benim annem baskıcı, babam ise ailede daha sakin birisi. Her zaman annemin sözü geçer yani. Açılmak istediğimi zar zor cesaret edip kendimden utanarak ikisine birden söyledim ama gerçekten bu kadar fazla tepki görmek asla beklediğim bir şey değildi. Okula gönderilmemekle, eve kapatılıp onlara hizmet etmekle tehdit etti annem. Bunu bir sevgilimin söylediğini, o yüzden açılmak istediğimi söyledi. Oysa sevgilim yoktu. Çok zoruma gitti, annem o gün sözünde son noktayı koydu, “Bir daha bunu söyleyecek misin ha?” diye sordu. Korkudan “İstemiyorum, tamam” diyebildim ve sustum. Her zaman olduğu gibi bastırıldım. İçimdeki acı geçmek bilmedi, artık stres ve üzüntü vücudumda/suratımda kocaman yaralarla kendini belli etti. Her gece gizli gizli ağladım, her zaman içime attım.
Bir gün dayanamadım, bir şekilde içimin rahatlaması gerekiyordu. Annem evde değildi ve babam erkenden uyumuştu. Saçlarımı yaptım, güzelce giyindim ve dışarı çıktım. O an komşular görse ne olur diye asla düşünmedim. Gittim parka, oturdum, etrafı izledim. Rüzgârı hissetmek ruhuma öyle bir işledi ki anlatamam… Resmen bütün dertlerimden arındığımı hissettim. Parkta birkaç çocuk basketbol oynuyordu, o an içimde bir şey beni dürttü, gidip ben de onlarla oynamak istediğimi söyledim. 1 saat boyunca yüzümdeki gülümseme hiç gitmedi ve gerçekten kendim olduğumu hissettim onlarla oynarken. İşte bu, dedim; benim olmak istediğim kişi bu…
Eve geldim yine yüzümde kocaman bir sırıtmayla. Ama ertesi gün -yani bugün- tekrar bu mutluluğu yaşamak istedim, yine dışarı çıktım, parkta oturdum, eve döndüm. Ama tam kapıdayken komşulara denk geldim. Beni çok iyi bilen komşular… Yüzüme sanki çok büyük bir ayıp işlemişim gibi baktılar ve ben o an korkuyu tekrar iliklerime kadar hissettim. Aileme söylerler diye aklım çıkıyor, ağlamamı durduramıyorum. Öğrenirlerse ne yapacağım, onu da bilmiyorum. Sessiz çığlıklarıma hâkim olamıyorum. Bu süreçte yanımda bir tane bile destekçim yok, sizin mesajlarınızı okumak dışında. Ben tükeniyorum, ne olur, artık beni duyun.
(Görsel: Giovanni Dalessi)
Comments (6)
Bana yaz lütfen. İnstagram: @exxpectoppatronum
Ailen öğrendi mi? Bende yapabilir miyim bilmiyorum ama gizliden açılmak istiyorum çünkü ailem açılmama asla izin vermedi. Eğer olursa açılırsam komşularım görüp de aileme söyler diye korkuyorum. Çok özgüvensizim ve çok kötü hissediyorum. Artık okula gitmek, dışarı çıkmak bile istemiyorum. Her gece ağlıyorum bende. Daha ne kadar dayanabiliriz bilmiyorum güzelim ama hissediyorum, bi gün başarıcaz. Bir gün güneşi ve rüzgarı saçlarımızda hissedicez umarım. Seviliyorsunuz <3.
tamamen aynı aileye sahibiz babamda annen ne derse o diyor artık dayanamyorum bir senedir kapalıyım resmen boğulyorum
Ailen öğrendi mi peki? Eğer sorarlarsa sonuna kadar inkar et. Ben her zaman evdeydim istersen babamdan sorabilirsin de. Asla komşuların haklı olduğunu kabul etme. Gelecek sefere sana naçizane tavsiyem eve yaklaşınca bi yerlerde kapanman.. Kendi finansal özgürlüğünü kazanana kadar kimsenin seni görmemesi gerekiyor, ne yaparsan hep gizli yap. Maalesef ki bizim coğrafyamızda kendi kafasıyla düşünmeye başlamış bir kadın her zaman fikirlerini gizlemek zorundadır.
ayni durumu yasiyoruz, bana instagramdan ulasabilir misin
@sumsseliff
İstediğin zaman konuşabiliriz, burda bir destekçin olduğunu bilmeni isterim♡♡
Kendine iyi bak, çünkü bir gün kendin ve özgür bir şekilde sokaklarda yürüyeceksin, başkalarının kötü bakışları geçecek, eski eskide kalacak ve kendin olacaksın♡♡
Hep kendini savun, kimseye kendini ezdirme, kendin olursan olacağın kişiyi düşün ve gülümse, herşey geçecek bunu bil<3