Merhabalar. 1 yıl önce ilk kez buraya hikayemi yazdım. Yayınlandı mı bilemiyorum ama artık çok dolduğum için bir yerde içimi dökmem gerektiğini hissettim ve yazmaya karar verdim. Ben 17 yaşında, ateist ama ailesinin Müslüman sandığı, babası imam, annesi ise uzun süredir Kur’an kursu öğretmenliği yapmış bir ailenin kızıyım. İki erkek kardeşim ve bir kız kardeşim var.
Çocukluğum Kur’an kurslarında geçti ve ailem o kadar hafız olmama takıntılıydı ki bir keresinde Kur’an kursuna gitmek istemediğimi söylediğimde, ailem o kadar baskıladı ki devam etmek zorunda kaldım. Kur’an kursuna gitmeyi istememe nedenim ise öğretmenlerden daha 8 yaşında başlayan başörtüsü baskısı.
Ailem bana ne kadar sevdirmek istese de başörtüsünü sadece seviyormuş gibi yapıp içimden bir türlü sevemedim. Ailem bana hiçbir zaman kısa kollu, etek falan giydirmedi, evin içinde bile giyemedim. 11 yaşında ise ailemin kararıyla ben kapandım. Hiç tereddüt bile edemedim ama takarken ağladım, onu görmezden gelen ailem ise hemen övgülere başladı. Başörtüsü takmayan kadınlar cehennemde yanacaklar, işkencelere maruz kalacaklardı, ama ben kurtulmuştum!
Keşke sorun bir tek başörtüsü olsaydı. Asıl sorun kız olduğum için ailem, akrabalarım tarafından aşağılanmam. Kendimi bildim bileli ben ev işleri yapıp erkek kardeşlerime ve babama hizmet ediyorum, babamın dediğine göre kadınlar bunun için var, bunun için yaratılmışlar, erkekler bizden değerlidir, biz ise ev işi yapmak, çocuk yapmak için vardık, bizim aklımız eksikti, biz babamızın ve kocamızın kölesiydik. Bu sözleri her geçen gün daha da çok ağrıma gidiyor, dayanamıyorum, gizlice bir köşede sadece ağlıyorum.
Okullarda hep gezi olurdu, ben hiç gidemedim kız olduğum için, liseye geçtik, bütün sınıf geziye gitti, ben gidemedim. Arkadaşlarım ne kadar yalvarsalar da diyemedim ki “Ailem izin vermez, ben kızım çıkamam” diye, “İstemiyorum.” dedim. 1 ay önce ise ailem denize gitme kararı aldı. Hiç deniz görmedim, denize veya göle sadece erkekler giderdi. Ben kabul etmedim, ne yapacaktım ki, babamın, erkek kardeşlerimin eğlendiklerini görüp, ayaklarımı bile koyamayacağim o denizi sadece uzaktan mı izleyecektim?
Tatil boyunca eve kapandım, pencereden dahi kafamı çıkarmadım. Kapalı olmak çok zoruma gidiyor, ezilmek, aşağılanmak daha da çok zoruma gidiyor ve önümde bir gelecek görmüyorum. Eskiden ne kadar umudum olsa da zaman geçtikçe anlıyorum ki kurtuluşum yok, her zaman istemediğim bir hayatı yaşayacağım.