Selam, ben B. Şu an 8. sınıfa geçmiş bir kız çocuğuyum. Annemle daha birkaç dakika önce bana din, namaz, oruç vb. şeyler hakkında yaptığı baskıya isyan ederek kavga ettim. Babam din kültürü öğretmeni, annem ise ev hanımı. İkisi de dinine çok düşkün insanlar. Annem çarşaflı, babam ise din öğretmeni zaten.
Küçüklüğümden beri böyle makyajı, süslenmeyi, saçlarımı savurup gezmeyi çok severdim. Aynı zamanda rahat bir insandım yaşayış olarak da. Fakat küçüklüğümden beri bana hep “Açık olursan cehennemde yanarsın.” diye düşünceler empoze edilirdi. Ben ise bunları kabullenmezdim ama bir şekilde aklınıza yerleşiyor işte. Ailem bana 5. sınıfın başında “Kapanmayı düşünüyor musun?” diye sordu. Ben ise “Hayır.” dedim. 7. sınıfa geçerkenki yaz bana tunikler alınmaya başlandı. Özellikle annem bu kıyafetlerin beni kapanmak için heveslendireceğini düşünüyordu ki yanılmamış da, öyle oldu.
Bir hevesle kapandım. 7. sınıfın başında. Mutluydum. Mayıs haziran gibi sorgulamaya başlamıştım başörtüsünü. Oruç tutmuyordum, namaz kılmıyordum. Düşünce anlamında da pek iyi bir müslüman değildim açıkcası. Bir de sıkıntı şu ki bunları imam hatipte yapıyordum. Hocalarım bana ramazan ayında sürekli laf ediyordu. -Not: zaten imam hatipe karşıydım ve normal okula kayıt ettirmiştim kendimi ortaokula geçerken fakat okulum ortalama ile alıyordu ve başarısı yüksekti, o yüzden annemgile buraya gitmek istediğimi söyledim.-
Ben başörtüsünün gereklerini yerine getiremediğimi düşünmeye başlamıştım. Ama hep “Şeytan vesvesesi, boşver. Kapanıp açılmak günah.” diyordum kendime. Ailemle de her Allah’ın günü kavga ediyordum. Ben inatçı biriyim, kimse bana istemediğimi zorla yaptıramazdı. Ben de aileme bunları söyleyince iyice kavga ediyorduk. Bir gün yine kavga ettik. Annem sinirlendi. “Sen bizim açıl dememizi mi bekliyorsun?” dedi. Bense “Hayır anne, saçmalama.” demiştim. Çünkü gerçekten o zamana kadar hep geri plana atmıştım düşüncelerimi, ciddi ciddi hiç düşünmemiştim.
O günden beri düşünmekten filozof oldum. Böyle yapmaya devam ederlerse birkaç yıla bir imansız yetiştirecekler ama farkında değiller sadece. Bugün benden 20 yaş büyük ve öz ablam gibi olan kuzenim ile konuştum. Ona anlattığımda ise şok oldu resmen bu kadar çok baskı yapmalarına. Bana istersen teyzemle (yani benim annem) ben de konuşabilirim dedi ben kabul etmedim çünkü annem bu sefer “Başkalarına mı anlatıyorsun evde olan şeyleri?” dicekti. Ama çok cesaretlendim. Annemle konuşacağım bu gece ya da birkaç gün sonra. Fakat tek eksiğim cümleye nasıl gireceğim, girdikten sonra konuşması kolay benim için.