Keşke küçükken tüm bunları yaşamamış, din baskısı altında büyümemiş, sırf ailemin onayı için 13 yaşımda kapanmamış olsaydım.

Başardım. Buraya birkaç ay önce açılmak istediğimi anneme söylediğimi ve birkaç haftaya babamla da konuşacağımı yazmıştım. Konuştum da. Tabii ki ilk tepkisi korkunçtu. Ne kadar konuşursam, nedenlerimi sayarsam sayayım “Asla açılamazsın.”dan başka bir şey demedi. İki hafta boyunca konuşmayı denedim; hepsi de odama kapanıp saatlerce ağlamamla sonlandı.

Pes etmedim yine de, gidip sakince konuştum. İzin vermese bile birkaç aya üniversiteye gittiğimde açılacağımı, hayatım boyunca beni kontrol edemeyeceğini, başörtünün getirdiği sorumluluğu kaldıramadığım için açılmak istediğimi güzel güzel anlattım ve en son “Ne yaparsan yap.” dedi. Şok oldum çünkü günlerdir söylediğimden farklı bi şey söylememiştim.

Ertesi gün annemden öğrendim ki bir imama gidip durumumu anlatmış. Herhalde babama zorla kızını kapalı tutamayacağını anlatmış olacak ki izin verdi. Günlerce dil dökmemi umursamayıp imamın lafıyla anında fikrini değiştirmesi hiç şaşırtmadı beni. Umrumda da değil zaten. Hemen ertesi gün 5 yılın ardından ilk kez dışarıya açık çıktım. Dükkanların camlarında yansımamı gördükçe kendimi tanıyamıyordum ama bu bir iki hafta sürdü sadece. Şimdi açılalı yaklaşık 2 ay oldu ve gerçekten sanki hiç kapanmamışım gibi geliyor.

Daha dışa dönük biri oldum, özgüvenim arttı, evden dışarı adım atmak istemeyen (zorunda kalmadıkça da atmayan) ben şimdi durup dururken yürüyüşe çıkıyorum. Çünkü o kadar rahatım ki artık devamlı kıyafetlerimi çekiştirmiyorum, bu sıcak havalarda kat kat giyinmiyorum. Şimdi düşündüğümde saçını örtmek bana insan doğasına aykırı gibi geliyor. Hani alt tarafı saç, ne önemi vardı ki bu kadar diye düşünüyorum. Fazla açık ve dar şeyler giymedikten sonra problem ne ki?

Keşke küçükken tüm bunları yaşamamış, din baskısı altında büyümemiş, sırf ailemin onayı için 13 yaşımda kapanmamış olsaydım. Keşke daha hiçbir şeye aklım ermezken bana bunlar dayatılmasaydı, normal ve mutlu bir çocukluk geçirmiş olsaydım. Çok fazla keşkem var ama artık ileriye bakacağım. Hiçbir şey için geç değil. Şimdi 18 yaşımdayım ve nihayet artık olmak istediğim kişiyi biliyorum ve uğruna çaba sarf ediyorum. Aileme direndiğim ve istediğimi elde ettiğim için çok mutluyum. Umarım aynı durumdaki herkes başarır. <3

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir