Başörtüsünü çıkaralı bir hafta oluyor. Size kendi hikayemden bahsetmek istiyorum. Çünkü biliyorum ki bir yerlerde zorla başörtüsü taktırılan binlerce kız çocuğu var.

Benim hikayem ortaokulda imam hatipe gönderilmekle başladı. Okula başlamadan önceki yaz annem geldi elinde başörtüsüyle ve babamın böyle istediğini söyledi. Açıkçası çok küçüktüm, sürekli dayak yiyordum zaten. Bundan dolayı karşı bile çıkmadım. Hafızamda çok silik anılar var bu konuyla ilgili. Ben kapandıktan sonra kardeşimi bir gün kıskandığımı hatırlıyorum çünkü onu hâlâ kapatmamışlardı. İçimi acıtan olaylardan yalnızca biri sanırım. Yıllar sonra o evden dünyayı değiştirmek isteyen genç bir kadın olarak çıktım. Yine başörtülüydüm açıkçası bir dönem sevdim de. Ama sonra kafama bir soru takıldı. Eğer Allah saçımı yarattıysa neden onu birilerinin özellikle de erkek cinsinin görmesi haram olsun ki? Bu soruyu aylarca düşündüm, durdum.

Bir gün yolda başörtümü çıkardım. Ani bir karar gibi görünüyordu ama değildi. İnanmaya devam ediyordum ama bu saçmalığa daha fazla katlanamazdım. Başörtülüyken de güzeldin şimdi de güzelsin diye tepki verenler en sevdiklerim. Ama başörtüsünü çıkardıktan sonra nedense hep aynaya bakıp içimden çığlıklar atarak çok güzel oldum diyorum. Annem ve babam mı ne diyor? Üniversitede onlardan uzak olduğum için bu konuda rahatım diyebilirim. Ki umrumda da değil. Çünkü zaten babamı affedemiyorum bundan dolayı da onunla görüşmeyi düşünmüyorum. Lafı çok uzatmayayım. Hikayemin kısa hali budur. Tüm dünyadaki kız kardeşlerime sevgiler. Yalnız değilsiniz, biz varız!