Ben 14 yaşındayım. Bugün sanki bu benim kaderimmiş gibi bu siteyi keşfettim. 9 yaşında isteyerek kapandım evet, ama bu sadece ailemin mutlu olması için, biraz da olsa bana ilgi ve sevgi vermelerini istediğim için yaptığım anlık bir şeydi. Evet istediğim gibi de oldu, ailem beni daha çok sevmeye ve her istediğimi yapmaya başladılar. Bütün akrabalarım bana sevgi dolu olmaya ve maşallah diyip çok yakışmış diye tebrik etmeye başladılar ama ben asla başörtüyü kendime yakıştıramadım.
Bu kapanma olayı gerçekleştiğinde okula gitmek istememeye başladım çünkü okulda utanıyordum. Arkadaşlarım bana yabancı gözüyle bakıyorlardı. Kendimi çok kötü depresyona sokmuştum, yaşım küçük olsa da yaptığım şeyin kendime yanlış olduğunu biliyordum. Bu durumdan sonra ailem beni Kur’an kursuna yazdırma kararı aldılar.
Suskun biriyimdir, buna bir şey diyemedim. Belki benim gibi kızlar vardır diye denemek istedim. Ortaokul ve lise zamanımın neredeyse hepsini oralarda geçirdim. Hiçbir zaman söyleyemedim okuluma devam etmek istediğimi ya da açılmak istediğimi. Ailem dine çok mensup insanlar, akrabalarım da öyle. Biraz özet geçiyorum, dün gece aileme açılmak istediğimi söyledim ve bana sanki dinsiz biriymişim, sanki hiçbir şeyi bilmiyormuşum gibi İslam’ı, dini anlatmaya başladılar. Bu konuyu çok konuştuk.
Babam izin vermediğini, eğer böyle bir şey yaparsam beni eve kitleyeceğini, annem ise saçlarımı kazıyacağını ve başımıza fahişe kesildiğimi söyledi. Ama ben kesin kararımı söyledim. 3 yıldır “Bunu neden yaptım?” diye kendime kızıyordum ama son zamanlarda onların suçu olduğunu anladım. O yaşımda bütün ailem, akrabalarım kapalı olduğu için benim de öyle olmam gerekiyormuş gibi hissetmiştim. Siz bana hiç daha erken çocukluğunu çıkar demediniz ve bu sitede benim gibi olan birsürü insan gördüm.
Ben de daha geç olmadan istediğim şeyi yapmak istiyorum. Bu benim ilk adımım. İstediğim şeyi hep dile getirip kabul etmelerini sağlayacağım. Beni sadece kapalı olduğum için seviyorlarsa sevmeseler daha iyi. Olaylar daha kötüye giderse tekrardan burada olacağım çünkü yalnız yürümek istemiyorum.
Comments (3)
Merhaba, ailenin nasıl insanlar olduğunu, ne kadar radikal olduklarını bilmediğim için tavisye vermek ne kadar haddime bilemiyorum ama ailesi oldukça dindar biri olarak(öyle ki babam takkeyle dolaşan ve şeriatı savunan biri, annem de babam da 5 vakit namaz kılar, ibadetlerini aksatmazlar) ilkokuldan itibaren başörtü takmam konusunda baskı yapmaya başladılar ve ciddi kavgalar ettik ama bir şekilde başörtü takmamayı başardım. 12 yaşında ateist olduğumu söylediğimde aşırı büyük tepkiler aldım. 2 yıl boyunca aralıksız her gün fiziksel ve psikolojik şiddete maruz kaldım. Bu süre içinde 5-6 ay babamla hiç normal diyaloğumuz olmadı hatta aynı masada yemek bile yemedik. Şimdi 16 yaşındayım ve son iki yılda babamla ilişkim düzeldi. Hâlâ yaşananları atlatamasam da artık beni kabullenmesi iyi hissettiriyor. Şimdi geçmişe döndüğümde iyi ki direnmişim yoksa bu gün hâlâ rol yapmak zorunda kalırdım diyorum. Bu yüzden hayatını tehlikeye atmayacaksan ve eğitim almana engel olmayacaklarını düşünüyorsan açılmak istediğini söylemeni ve bu konuda kararlı davranmanı tavsiye ederim. Umarım sen ve diğer tüm kız kardeşlerim başarırsınız.
Yaşamak zorunda kaldıkların için çok üzgünüm. Yalnız değilsin, biz birbirini tanımayan ama benzer yollardan geçen yüz binlerce kız kardeşiz. Hikayeni anlatacak cesareti bulduğun için teşekkür ederim.
merhaba umarım özgürlük mücadeleni kazanırsın ve kendi tercihin olmayan bir şeyi daha fazla yapmak zorunda kalmazsın. yanında olacak yüzlerce kadın var. ! çocuk aklımızla o an neyin doğru neyin yanlış olduğunu baskılar doğrultusunda idrak edemiyoruz ama sen yaşın ilerledikçe daha iyi farkına varmışsın, çok akıllı ve bilinçli birisin böyle devam…