17 yaşındayım, 11 yaşında kapandım, ama ergenliğe daha 9 yaşındayken girmiştim ve annem hep ne zaman kapanacaksın, diye sorardı. Kapanmamak gibi bir seçeneğim yoktu. Sadece daha erken kapanmam için verilen uğraşlar vardı. Bugüne kadar kendimi hep baskıyla kapanmak istemediğime inandırmaya çalıştım. Arkadaş ortamında “Aile baskısı mı vardı da kapandın?” diye sorduklarında hep sinirlenirdim, reddederdim. İçten içe bilirdim zorlandığımı.
Çok net hatırlıyorum 5. sınıf bitmişti, yazın alışverişe çıkmıştık. Onun birkaç gün öncesinde de annemin “Bu yaz Kurban Bayramı’nda kapansan mı?” sorusana hayır demiştim. Kıyafet almak istediğimde annem Kapanmazsan sana bir daha kıyafet almam.” demişti ve o an 5 dakika içinde “Tamam kapanacağım.” deyip bir gömlek aldırabilmiştim ve o yaz kurban bayramında kapandım, 6 senedir de kapalıyım.
İnandığım dini yaşamıyorum. Defalarca zorla namaza başlatıldım, hiçbirinde de devam edemedim. Bu ibadet benim hiçbir zaman içimden gelmedi, keşke gelse keşke annem babam demeden başlayabilsem namaza. Kur’an okumayı biliyorum, ama hiçbir zaman açıp okumak içimden gelemedi. Kimsenin bilmediği, işlediğim günahlarım yüzünden başörtümden utanmaya başladım. Sevgilime önce açık fotoğraflarımı attım, saçlarımı çok sevdi. Sonra vücudumun, özel bölgelerinin de fotoğraflarını çekip attım, o da bana attı. Bunu yapmamdan ne kadar utanç duysam da yapmaya devam ediyorum ve her defasında dinimden uzaklaştığımı, aynı zamanda ne kadar iki yüzlü olduğumu hissediyorum. Dışardan bakıldığında böyle gözükmediğimi biliyorum, aslında hiç yansıtmadığım şeye göre yaşamak iki yüzlülük gibi geliyor bu yüzden. Allah’ı değil, ama dışardaki insanları kandırıyorum.
Şu anda hala araştırıyorum, çok düşünüyorum. Dini sohbetler de dinliyorum, açılanların konuşmalarını da hem dinliyorum hem de buradan okuyorum. Kafam çok karışık, nasıl karar vereceğimi bilmiyorum. Zaten namaz kılmayıp Kur’an okumazken tek ibadetim olan tesettürü de bırakmak beni korkutuyor. Cehenneme gitmek, affedilmemek düşüncesi çok korkunç, ama açılma fikri çok cazip. Ayrıca ailemin nasıl karşılayacağını bilememek, akrabaların yargılamalarının, nasihatlerinin asla bitmeyeceğini bilmek de beni korkutuyor.
Okuduğunuz için çok teşekkür ederim çok uzattım yazımı. Yorumlarda yardımcı olursanız gerçekten mutlu olurum. kendinize her daim iyi bakın.
Comment (1)
merhaba, ben dini baskı olmadan. ne annemden ne babamdan dinle ilgili bir dayatmaya maruz kalmadan büyüdüm. şu an bulunduğum noktada da dinlere inanmıyorum. bence doğduğumuz aile bizim bakış açımızı büyük ölçüde şekillendiriyor. bu sitede okuduğum açık mektuplarda hep ailesinin zoruyla kapanan ve dini şiddete uğrayan kadınları okudum. sana tavsiyem, sorgulamaya ve okumaya devam etmelisin. açıkcası açılmaya karar versen bile “kapanmazsan sana bir daha kıyafet almam” diyen bir annen olduğunu göz önünde bulundurursak hoşgörülü karşılayacakları izlenimi oluşmadı bende… bence üniversiteyi şehir dışında kazanıp sonrasında da, üniversiten biter de iş bulursan maddi özgürlüğü kazanabilirsin bu sayede de kendi kararlarını özgürce verip onlara muhtaç olmadan yaşarsın. derslere sıkı sıkı sarıl, kendi iç dünyanda da hiçbir şeyden suçlu hissetme kendini, yanlış hiçbir şey yapmıyorsun.