Merhaba, aslında buraya bir gün açıldığımda yazmayı düşünüyordum ama bu ara açılma düşüncesi gerçekten o kadar çok kafamda dönüp duruyor ki yazmaya karar verdim. 17 yaşındayım. 11. sınıfım, altıncı sınıfta ya da altıncı sınıfın yazında kapanmıştım galiba net hatırlamıyorum. İlk başlarda idare edilebilirdi, dokuzuncu sınıfa kadar da pek bir sorunum yoktu. Gerçi yine kendimden hoşlanmıyordum, aynalara bakmayı sevmiyordum, fotoğraf çekilmek istemiyordum, güzel bulmuyordum kendimi -durum hâlâ aynı-.
Dokuzuncu sınıfta o dönem en yakın arkadaşım bana açılmak istediğini söylemişti, o zamana kadar bütün bir dini durum ya da nasıl söylenirse artık bilemiyorum, onun içinde büyümüş biriydim ve bu beni şaşırtmıştı ama o benim en yakın arkadaşımdı ve tabii ki de yargılamayacaktım; kendi hayatıydı sonuçta. O açıldı, arkadaşlığımız devam etti tabii ki ama bir süre sonra ben de düşünmeye başladım “Acaba ben de açılsam ne olur?” diye.
Tabii ki bir düşünceydi ilk başta, yani bilemiyorum acaba o arkadaşım açılmasaydı bunu isteyecek miydim? Belki de ondan etkilendim sadece ama sadece etkilenmiş olsam neredeyse iki buçuk senedir bunu istemezdim herhalde. Bilemiyorum, ailem üzülsün istemiyorum, her ne kadar beni bazı şeylere zorlasalar da şımarıklık yapıyormuş gibi hissediyorum, şu an bu mektubu bile asıl hesabımdan yazmıyorum, daha doğrusu yazamıyorum.
Üniversiteye geçince açılmayı planlıyorum ama hâlâ bir yılım daha var ve ben şimdiden limitlerime yaklaştığımı hissediyorum. İki gün önce okulda teneffüsteyken lavaboda başımı açtım, nefret ediyorum artık şundan diye çıkardım örtüyü. Bir anda ağzımdan çıkmıştı. Bir süre örtüye ve aynada kendime baktım, orada oturup ağlamama az kalmıştı.
Bir yıl daha sabretmek çok zor, en yakın arkadaşlarıma bu durumdan bahsettim bana bir yıl daha bekleyip başka şehire gidince açılmamın daha mantıklı olduğunu söylüyorlar. Evet, mantıklı ama ben artık kapalı çıkmak istemiyorum. Sürekli bu durumdan bahsedip de kimsenin başını şişirmek de istemiyorum o yüzden bu aralar mektuplarınızı okuyorum çoğunlukla. Açılan bütün kadınlar adına mutluyum, gerçekten mutluyum ama sizi çok kıskanıyorum. Bunu yapabilecek, bu duruma karşı çıkabilecek cesaretiniz var. Hepiniz harikasınız.
İleride bir gün hiçbir kadının kısıtlanmadığı günlerde görüşmek dileğiyle, hepiniz kendinize iyi bakın Yalnız Yürümeyeceksin kadınları.
Comment (1)
Evet gerçekten bir gün bile başörtüsü takmak zorken 1 yıl daha takmak mecburiyetinde olmanın zorlugunun farkındayım, ancak çok yakın bir gelecekte saçlarının güneşte parıldayacağı,rüzgarda uçuşacağı günleri göreceksin. O zamana kadar az daha sabret, ve hem kafanın dışındaki hem kafanın içindekini açman asıl mesele, o zamana kadar derslerine asıl ve bolca kitap oku ki, kafanın içini açabileceğin yollarını şimdiden çizmiş ol