Buraya daha önce açılma hikayemi yazmıştım. Evet şu an 1 yıldır açığım, mutlu muyum diye sorarsanız çok mutluyum açık olduğum için, ama sorun ailem. Bana tekrar kapan diye baskı falan yapmıyorlar, çünkü bir daha kapanmayacağımı söyledim, ama açık halimle de istediğimi giymeme izin vermiyorlar. Sadece kısa kollu giyebiliyorum. Annemden ve babamdan nefret ediyorum. 7. sınıftan itibaren sadece küfür gördüm ve bu küfürbazlığımın sebebi de onlar. Şu an 11. sınıfım. Görüyorum yaşıtlarım arkadaşlarıyla her yere gidiyor, istediklerini giyebiliyorlar, ama ne yazık ki ben onlar gibi olamadım hiç.
Babam bizi sevmiyor, bizden utanıyor. Ben sırf o mutlu olsun diye açıldım, evet. Ben de açılmak istiyordum o destekledi diye de açıldım. Sırf beni sevsin diye sevmedi. Saçlarım kısa ve kıvırcık diye laf ettiler uzattım ve düzleştirdim yine sevmedi. Kıyafetlerime laf ettiler, sade düz renkler giydim yine sevmediler. Saçlarımı kâkül kestim, o kadar çok dalga geçtiler ki… Normalde özgüvenli bir insanım okul hayatımda ve sosyal hayatımda hep atılgan bir insan olmuşumdur, ama onlar yüzünden, “Acaba böyle miyim diye?” düşünüyorum. Kime anlatsam onları umursama, diyorlar ama insan umursuyor işte. Ben hayatımda hiç denize gitmedim. 16 yıldır İstanbul’dayım, ama hiç gezmedim. Babam bizi bir yere götürmek istemiyor. Annemde babamsız gitmek istemiyor. Annem artık babamla ayrı dünyaların insanı olduklarını kabullendi. Keşke boşansalar diyorum, ama hiç sanmıyorum. Onlardan iğreniyorum. Tüm heveslerimi içimde bıraktıkları için. Her gece onlar yüzünden sessizce ağladığım için. Üniversite sınavına hazırlanıyorum. Büyük ihtimal başka şehirde okuyacağım üniversiteyi, onlarsız bir hayat yaşayacağım.
Sinir ve stres beni o kadar yıprattı ki yüzüm çöktü adeta. Yolda yürürken kendimi kemikleri olan bir et parçası olarak görüyorum.
Bir insan çocuğuna neden işkence çektirmek ister? Madem sevmeyeceksiniz neden çocuk yaptınız? Neden hayatımın içine ettiniz? Sizi hiç bir zaman sevmeyeceğim. Bana geçen akşam yüzüme karşı senden nefret ediyoruz deyişinizde asla çıkmayacak aklımdan.
Ben kendi yolumu arıyorum ve bunun içinde siz asla olmayacaksınız.
Saygılar.
Comment (1)
merhaba, ailemizi ne yazık ki seçemiyoruz. kendi fikirlerini, inançlarını ve yaşam tarzlarını çocuklarına dayatan ve bu dayatmayı çocuk kabul etmezse de o çocuğu yok sayan bir şuursuzluk türemiş. o kadar çok aynı hikayeyi okudum ki bu sitede hayret ettim. senin de söylediğin gibi, üniversiteyi başka şehirde oku sonrasında iş bul ve onlardan bağımsız bir hayat kurmak için elinden geleni ardına koyma! istediğini giymeden istediğin gibi süslenmeden ve gençliğini yaşamadan asla vazgeçme.