Daha 10 yaşındayken sen çocuksun deyip fikirlerimi umursamayan ailem kapanma fikrimi kabul etmiş, yaklaşık 5 ay sonra açılmak istediğimi söylediğimde kabul etmemişti. Şimdi 17 yasındayım ve lise son sınıfım. Liseye başlayana kadar hep içimde olan ama bunu asla gün yüzüne çıkartamadığım bir açılma isteği vardı. Yaşıtlarıma özenirdim saçlarını savuruşlarına sınıfta birbirlerinin saçlarını yapmalarına her şeye özenirdim ama bu isteğimi sürekli bastırdım. Kendimi hep zorladım namaz kılmaya, ibadet etmeye. Babam imam baba tarafım sözde çok dindarlar, konu kadınlara gelince tabi.
Açılma isteğim 9. sınıfta yeni insanlar keşfetmeye başladıkça, telefonum olunca araştırıp sorgulamaya başlayınca daha da gün yüzüne çıktı ama hep geri plana attım daha sonra pandemi geldi ve umursamamaya çalıştım bu kadar kötü hissetmemiştim o zamanlar. daha sonra yakın arkadaşım açıldı ailesi hiçbir şey dememişti bende acaba dedim ama söylemedim söyleyemedim nasıl söyleyeyim bilmiyorum. Babam ve abimin öldüreceğinden korkuyorum açıkçası öldürmeseler bile okuldan alabilir. Babam şiddet uygular korkuyorum, çok korkuyorum, kendimden iğreniyorum ama artık tanıyamıyorum kendimi taşıyamıyorum bu örtüyü. Başını hakkıyla kapatan insanların değer verdiği bir şeye ayıp ediyormuşum gibi, ki ediyorum da. İslam dinine dair yaptığım tek şey basımı örtmek, bir de orucumu tutmak ama bir tesettürlüye uygun davranmıyorum yapamıyorum öyle olmak istemiyorum öyle giyinmek istemiyorum saçlarımda rüzgarı hissetmek istiyorum saçlarımın kokusunu almak istiyorum. Ben sanki Allah rızası için değil de babamdan korktuğum için kapalıyım Allaha çok yalvardım dua ettim kurtar beni bu iğrenç düşüncelerden diye ama daha da kötü haldeyim artık dayanamıyorum.
Üniversite sınavıma 9 ay gibi bir süre var ama ben bu süreci artık daha fazla bu şekilde geçirmek istemiyorum ne kadar uzatırsam o kadar kötü ama şimdi söylersem ne olur bilmiyorum. Annem ikna olabilir, üzülür, çok üzülür ama ben de üzülüyorum olmuyor. Babamdan o kadar korkuyorum ki 17 yıldır bir kere okşamadığı saçlarımın üzerinde söz hakkına sahip oluşu canımı acıtıyor sözde hayat benim hayatım ama bir tek ben söz hakkına sahip değilim.