Yazdığım bu mektubun benden bir anı olarak kalmasını istiyorum. Artık kendimde savaşacak güç bulamıyorum ve ruh sağlığımın da hiç iyi olmadığının farkındayım. Ne çok isterdim buraya “Ben başardım.” yazabilmeyi, ama bazı şeyler olmayınca olmuyor demek ki. Ben büyüdükçe bunu anladım. Yaklaşık 9 yıldır kapalıyım ve bunun yaklaşık 5 yılında dinden kendimi çok uzak hissettim, hissetmeye de devam ediyorum. Hatta artık inancım olmadığını bile söyleyebilirim. Ailem bunu bilmesine rağmen hâlâ bu saçmalığın devam etmesine göz yumuyor. Ben 20 yaşındayım ve yıllarca ailemi memnun etmek için yaşadım. Seçtiğim bölüm bile bir şekilde onlar mutlu olsun diyeydi, fakat hiçbir zaman yeterli olamadım. Belki birçoğunuz görmüşsünüzdür şu gerçeği; anneler kızlarını sadece onların istediği gibi biri oldukları zaman severler, oğullarını ise her zaman. Ben tam olarak bunu yaşıyorum uzun zamandır, çünkü benim başta çekirdek ailem olmak üzere tüm ailem kadın düşmanı. Bunu onlara söylediğimde asla kabul etmiyorlar, etmeyeceklerini biliyorum.
Bu yıl ilk kez cesaretlenip açılma konusunu ciddi olarak açtığımda sert bir tepki aldım, beklediğim bir şeydi şaşırmadım. Güzelce anlatmaya çalıştığımdaysa asla dinlemek bile istemediler. Tüm bunların yanında sürekli annemin psikolojik şiddetine maruz kalıyorum. Yaz tatili için eve dönerken içimde büyük bir umut vardı. O umut silindi tamamen, hem de simsiyah bir boya fırçasıyla. Seneye yaz tatilinde bu eve dönmeyi hiç istemiyorum ve bu konuda ne yapacağımı bilmiyorum. Yaşama enerjim zaten her zaman az olmuştu, bazı insanların gerçekten de mutlu yaratılmadığının son zamanlarda en çok farkında olan insanlardan belki sadece biriyim. Sokağa çıkacak enerjim yok, kendimi sevecek tek bir sebep bulamıyorum. Bunun sebebinin yapılan psikolojik şiddet olduğunun bilincindeyim. Hiçbir şeyi değiştiremeyecek gibi hissediyorum. Ben sadece artık nasıl yaşayacağımı bilemiyorum, bana iyi gelen şeyleri yapmak için bile heyecanım yok. Tüm bu acının son bulmasını dilemekten başka yapabileceğim bir şey olup olmadığını bile göremiyorum. Bu mektubu bitirirken sadece yalnız hissetmediğimi söylemek istiyorum, sizin benimle olduğunuzu biliyorum. Bir gün cesaretlenip bir adım attığımda ardımda binlerce adım sesi duyacağımı seziyorum. Yalnız yürümeyeceğimi biliyorum.