Merhaba birine içimi anlatmam lazım, ama kimsenin beni yargılamacağı bir yer arıyordum. Buldum ve çok mutluyum. Bu sayfayı kuranlara teşekkürler. Ben ortaokul sonunda kapandım, ama bana kimse bunun zorluklarını anlatmadı. Herkes güzelliklerini anlattı. Kapanmama okuduğum imam hatip teşvik etti. Ortaokulda sıkıntı yoktu, ama lise başlayınca sınıfta sadece iki kapalı kız vardı benimle birlikte. Bu biraz istemeden göze batmanızı sağlıyor. Lisedeyken şunu keşfettim, normal bir kız gibi dans edemem, hoplayıp zıplayamam, çünkü kapalıyım. Bunu kimse yüzüme dan diye söylemedi, ama anlıyordum. En üzüldüklerimden biri tiyatroya girdim. Bir test kitabı kalınlığındaki metni ezberledim, ama tiyatronun oynanmasına bir hafta kala tiyatro hocamız benden peruk takmamı istedi. Ben de reddettim. Bu yüzden çıktım. Çok üzüldüm. Şikayet etmedim, çünkü diğer insanların emeklerine bir şey olsun istemedim. Lise bir şekilde bitti, iş aramaya gittim ve beni iş görüşmesinde kapalıyım diye alınmadım. İşte karşılama görevlisiydi.
Ben kısıtlanmak istemiyorum. Normal bir kız olmak istiyorum. Bu çok mu zor? Sözde Müslüman bir ülkedeyiz, bu yüzden açılmak istiyorum. Bu zorluklara hazır değilim, ama sülalemde açılana orospu diyorlar, ama öyle biri değilim. Annem bir şekil kabul olur da babam. Ya babam bilmiyorum. Zaten herkesin yanında rezil etmeyi seven biri. Beni savunmaz. İnsanın kendi babasının kendisine orospu dediği hayal ettiği zaman ağlayasım geliyor. Ben öyle biri değilim. Bir de abimin şu lafı kulağımda yankılanıyor. “Eğer açılırsan seni öldürürüm.” dediği kulağımdan çıkmıyor ve bunu çok ciddi söyledi. Bunun korkusu da var yani. N’apıcam?
““Eğer açılırsan seni öldürürüm” dediği kulağımdan çıkmıyor” için bir yanıt
Normalde çok tavsiye verebilen biri değilim ama babana bel bağlama bence kendi mesleğini kazan ve istediğimi yapicam günah benim günahım karisamazsin de zaten 20 yaşındasın seni artık kimse bişeye zorlayamaz annene söyle babamınin yanında konuyu açsın ve izin alma şöyle sonradan açıl