21 yaşındayım. Bu yaşıma dek saçlarıma rüzgar değmesini hak etmeyecek ne yaptım diye düşünüyorum. Herkese altın tabakta sunulan bazı şeyleri tırnaklarımla kazıdım. Değdi mi derseniz, hiç değmedi. Buraya yazacağım hiçbir zaman aklıma gelmezdi. Yazıyorum, ama sadece yazıyorum. Zihnim, bedenim, ruhum bu ben değilim bu ben olamam, bende çevreden etkilenip 7. sınıfın sonunda kapanan biriyim. İlk başlarla her şey normaldi. Sanki saçımda başörtü değil de bir toka vardı. Karantina başlarında kendimi beğenmemeye başladım. Git gide özgüvensizliğe dönüştü ve artık maskemi açamıyordum. Kimsenin gözünün içine bakıp konuşamıyordum. Komik olan ne biliyor musunuz? Hiçbir şeyin farkında değildim. Evet Müslüman’ım, Allah’a inanıyorum ve korkuyorum ama bu beni artık zorluyordu. Her neyse devam edeyim… Başörtüsüzken sürekli saatlerce aynada kendime bakar ol muştum.
Makyaj yapar kendimi izlerdim. Bir gün evden böyle çıkabilir miydim? 2 hafta boyunca kararımı anneme nasıl söyleyeceğimi düşündüm. Daha önce denemiştim, başarısız olmuştum. Belki de kendimi ifade edememiştim, ama bu sefer gerçekten istiyordum. Size bunun hikayesini anlatayım. Bundan bir yıl önce açılmak istediğimi ağlayarak anneme söyledim. O kadar üzüldü ki…
Biraz daha düşünmemi, emin olmamı istedi. Annemi o kadar çok seviyordum ki onu kırmak canımı fazlasıyla acıtıyordu. Ertesi gün ablama ve anneme kocaman uzun bir mesaj yazdım. “Ben açılıyorum!” Annem ağlarken fotoğraf attı, ama saygı duydu. Ablam her zaman yanımda durmuştu. Ta ki o mesajı ona atana kadar. Sadece görüldü attı ve akşam bize geldi. (Ablam evli.) Beni masaya oturttu ve “Ne bu saçmalık, sen anneni cehenneme mi atmak istiyorsun? Kime özeniyorsun sen? Yok öyle bir şey kendine gel!” deyince göz yaşlarımı tutamadım. Beynimden aşağı kaynar sular dökülmüştü sanki. En yakın arkadaşım, belki de tek arkadaşım, sırdaşım dediğim ablam beni beynimden vurmuştu. Yalnızdım, annemi de doldurdu ve ikisi ağzıma etti. Ben ne yaptım biliyor musunuz? O akşam ablama gittim. EVET, ÇAĞRESİZLİĞİME BAKIN. Beni terk eden arkadaşım, ablamın evine gittim bir şekilde vazgeçirdiler. Kıyafetler, pantolonlar, şallar… Çocuk gibi inandım ve hiçbir şey yok gibi devam ettim hayatıma.
Şu an 15 yasındayım yaklaşık 1 hafta önce anneme açılmak istediğimi söyledim, ne mi yaptı? Kolumdan tutup abdest aldırdı. Namaz kıldırdı ve Kur’an okuttu. Sanki dinden çıkmıştım. Şoka girdim konuşamıyordum, ağlayamıyordum, hissedemiyordum. Küçük odama gidip sadece düşündüm. Unutmam lazımdı. Mutfaktan su alıp 5 tane antidepresanla birlikte boğazımdaki düğümü açmaya çalıştım. Belki unuturdum, belki de ölmek istiyordum. Kim bilir karışık düşünceler içerisindeydim. Yaklaşık 1 saat sonra etkisini göstermeye başladı. Sarhoş gibiydim, başım dönüyordu, ellerim ağzım titremeye başladı. Farkında değildim ve yine ablama yazdım. “Abla ben açılmak istemiyorum, şeytan bana vesvese mi veriyor?” NEE? Kafayı mı yemiştim? Neden yalan söylüyordum? Ablamın tepkisi çok sıcaktı. “Ne güzel bunun farkındasın. Sen çok akıllısın.” bilmem ne… Ben ona cevap veremeden lavaboya koştum. Midem felaket durumdaydı. Kusamıyordum, çünkü yaklaşık 2 haftadır bir şey yiyemiyordum bile. Ablama tekrar yazdım “Ben iyi değilim, ilaç aldım, ne yapmam gerek.” diye. Hemen annemi aramış, Annem odama koşup “N’aptın sen? Kendini öldürmek mi istiyorsun?” dedi ve beni masaya oturttu. Uzun uzun konuştuk, gözlerim şişmişti. Sadece uzun uzun duvarı ve annemin sesinin uğultusunu duyuyordum. Uzaktan geliyordu, ama tanıdıktı. Yorgundum, tek istediğim tüm bunların sona ermesiydi. Annemle sarıldık. Hiç istemiyorum ama deyip cümleyi uzatıyordu. Kabullenmişti bile, ama ablamın eşiyle ve dayımla konuşmamı istedi. Ablamın eşi imamdı. Vaaz vereceğini düşünmüştü sanırım. Dayıma gelirsek, dayım babam gibidir. Her durumda yanımızda olur.
Her neyse ben ertesi gün ablama gittim. Hemen sonra annem de geldi. Biz eniştemle balkona geçtik. Uzun uzun konuştuk, bir hoca gibi değil de bir abi gibi konuştu benimle. Konuşmamız bitince içeri geçtik fikrim aynıydı. Sanki bir gariplik vardı. Ablamla annem sanki yine konuşmuş, ablam annemi yine doldurmuştu. Ablam sordu ne konuştunuz, diye. Ben de anlattım, ama ses tonumdan fikrimin değişmediği belliydi. Ablam “Kendine gel düzelt kendini!” dedi sinirli bir sesle ve içeri gitti. Annemle tek kaldık. “Hiç istemiyorum.” dedi ve devam etti. “Kızımı nasıl cehenneme atayım?” diye devam etti. Ardından ablam geldi ve konu hak konusuna döndü. “Ne yani hakkını helal etmiyor musun?” dedim ve annem üzgün bir sesle “Nasıl edeyim anneciğim?” dedi.
Gözüme sanki bir perde indi. Hiçbir şey duymuyordum. Annemin burnuma kadar hakkı vardı, tek başına beni büyüten kadın hakkını helal ermiyor mu? O gün ablamda kaldım. İlacın etkisiyle eve göndermediler. Annem de sabah işe gidecekti. Akşam oldu, kafam dağılsın diye film izledik. İnanır mısınız ne izlediğimi bile bilmiyordum. Bir gece daha orda kaldım. Bir yaşındaki yeğenimle kafa dağıttım. Ablam akşam tekrar bu konuyu açtı ve ben kabullenmiş gibi oldum. Ablam sevindi, hemen enişteme söylemiş. Akşam namaz kıldık ve sabah olunca eve geri döndüm. Ne kadar önemli bilmem ama size bir şey sormak isterim. Anneme ilaç aldığım akşam dışarıdakilerin düşüncesinden mi korkuyorsun dediğimde, sen kararını verdiysen kimsenin sana laf söylemesine izin vermem, demişti. O zaman bu hak meselesi beni vazgeçirmek için miydi?
Babam konusuna gelelim. Annemle babam ben bir yaşından beri ayrılar. Babamla çok samimiydik 13 yaşıma kadar. 1 haftada bir beni alır gezdirir, kıyafetler alır evime öyle bırakırdı. Babam sözde Müslüman’dır. Alkol alır namaz kılmaz, oruç tutmaz. Hakkını yemeyeyim midesi yüzünden oruç tutamadığını söylüyor ama emin değilim. Her neyse, babam son 2 yıldır beni çok boşladı. Şehir dışında. 3 ayda belki gelir belki gelmez ve her aradığında konusunu açmadığım halde “Açılırsan benim ölümüm olur.” diyor. Bu da beni çok üzüyor. Gerçekten hayatımdaki tek erkeğin gidebileceği gerçeği beni mahvediyor. geçenlerde babamı aradım ve ben ne yapsam beni silersin dedim bana Açılırsan seni silemem, ama bir daha yüzünü görmek istemem, dedi. O kadar canımı yaktı ki bu söz. Hâla kalbim acıyor. Anlayacağınız babamın bu sözü ve annemin hak meselesi beni çok yoruyor ne yapmam gerekiyor sanırım yardıma ihtiyacım var.