Merhaba,
Ben şu an 19 yaşındayım. 4. sınıftan 5.sınıfa geçerken yazın ailemin zoruyla bir yatılı kuran kursun da kalmıştım, orda başladı her şey. Yaptığım yanlışların sonuçlarını şimdi çekiyorum sanırım. Çok göz önün de olan bir çocuk değildim.
İçime kapanık, utangaç, pek konuşamazdım. Bu yönümden dolayı ailem bana hep kızardı, özellikle babam. Sırf onları mutlu etmek için ilgilerini çekip aferin kızım demeleri içindi belki de kapanmam. Tabii ki onlar da bundan gayet memnun oldu.
Yıllar geçtikçe kendim için değil, kendi düşüncelerim için de değil, ailemin düşünceleri yüzünden hareket ettiğimi fark ettim. Kendim için yaşıyor değil de onlar için yaşıyor gibi hissediyorum. Ne istediğim gibi giyinebiliyorum, ne de kendi istediğim gibi gülebiliyorum. Ayıp kızım, sus kızım, konuşma kızım. O kadar sıkıldım ki öyle bunaldım ki. Neyse ben aileme söyledim. Bir anda bir pazar sabahı çıkıverdi ağzımdan, kıyamet koptu desem yeridir. Annem bir odada ağlıyor, babam bir odada. Aşağı indirdi zorla babam arabanın içinde ağlamaya devam edip bana beni tehdit eder gibi şu sözleri söyledi, -sigarayı bıraktığı için çok mutluyduk- açılırsam sigaraya tekrar başlayacağını, eğer evlenirsem kocam utanacağını ve ona bunu yaşatmaya hakkım yokmuş. Benden utanacak olan kişi kocammış. O kadar kişiyi kapatmış, konuşmuş, nasıl kendi kızı açılırmış. Dershaneden alacağım seni, orda ki kızlara özenmişim, öyle dedi. Bu hissimi içime atıp onları mutlu etmem gerekiyormuş çünkü benim mutluluğumdansa çevremi mutlu etmek daha önemliymiş.
Hayatımda hiçbir zaman bu kadar hayatı sorgulamadığımı hatırlamıyorum. Onlara söyleyip onlardan gizli yapmak istememiştim. Bu sene üniversiteye gidip beni 2 hayat yaşamaya mecbur bıraktılar. En önemlisi benim mutlu olmam ama bir o kadar da korkuyorum sefil olursam diye. Şu an dersleri düşünmem gerekirken bunları düşünüp ağlıyorum.