Herkese merhaba!
Burada kendim açılmak isteme nedenlerimi ve açılamadığımı açıklayacağım.
Çok şükür içimde iman duygusu yoğun olan bir insanım. Demek istediğim ben dinin öğretilerini hep bilen bir insandım ve bir gün zaten kapanacağımı kendime şartlamıştım. Ailem zaten full kapalı nerdeyse ve beni alttan hep fiştekliyorlardı. Neyse, ortaokulu bitirdim liseye geçmem az bir zaman kaldı. Annemde dedi k,i kapan liseye kapalı başla. Ben de hevesleniyordum, hani bide şartlamıştım ya… Annem kapan deyip duruyordu, ben de aileme yaranmak için kapandım. Sonra 2 hafta falan geçti ve ben biraz pişman oldum, ama ailem kızmasın, olsun zaten en sonunda kapanacaktın boş ver, deyip kendimi rahatlatıyordum.
Aradan 2-3 ay geçti. Ben liseye gidiyorum ve acayip bir pişmanlık çöktü bana. Kendimi beğenmiyordum, okulda açık güzelleri kıskanıyordum. Çıldırıyordum. (Boğa burcuyum bu arada.) Sonra 9. sınıf bitti, ben açılmadım tabik ii. O zamanlar bu durumlar çok ayıplanırdı. Sonra 10. sınıf başladı ve ben gene kıskançlık krizine tutuldum ve kendimi de beğenmiyordum kapalı. Neyse dedim bu herhalde vesvesedir, boşver. Sonra pandemi girdi falan, bu istek duruldu. Benim bu isteğim insan içine çıkınca harlanıyordu, sonra 11. sınıfta evdeydim. (Pandemi) O süreçte de gene bu konuyu düşünüyordum. Sonra 2. dönem dershaneye başladım ve ben hep açık kızlara özeniyordum. Çünkü ben de açıkken çok güzeldim ve kapalıyken güzel de giyinemiyordum ve tesettürün de bir ağırlığı var. Şimdikiler ne kadar tarz haline getirse de bıkmıştım ağırlığından. Yok saçın gözükmesin, yok boynun gözükmesin, yok topuz düşmesin, topuz yapmasan ayrı dert… Off, neyse. Kısaca bir bıkkınlık vardı bende.
Neyse. 11.sınıfın yaz tatilinde YKS kursuna devam ettim ve yazın o kızlar öyle giyindikçe saçları gördükçe o kadar üzülüyordum ki çünkü ben de büyüyünce hep öyle olmanın hayalini kurardım. Bir nevi ama işte ailem yüzünden kendimi şartlamıştım kapnacağım zaten kapanmasam zorla kapatırlardı. Kısa kollu bile zor giydiriyorlardı. Neyse, kurs da bitti. 12’ye geçtim. Zaman ilerledi ve ben gün geçtikçe yılma noktasında geziniyordum. Ağlıyordum, içime dert ediyordum. Kimseye söyleyemiyordum. En sonunda aileme söylediğimde bana söyledikleri şuydu “Sen orospu mu olacaksın? Git götünü başını aç millete güldür kendini. Biz sana o yolu vermeyiz.” Hatta iki kere az da dayak yedim, çok ağladım ama ne çare babam asla izin vermem, diyor. Bıktım artık böyle yaşamak istemiyorum, bir de şimdi mezuna kaldım. Dershaneye yazıldım, kapalı gideceksin diyorlar. Bu arada tek çocuğum ben, onun da yükü var. Off hep gözleri sizin üstünüzde, neyse, hatta daha bugün annemle kavga ettik. N’apıcağım bilmiyorum. Büyük ihtimalle gizlice açılacağım, dershaneye gidince yolda açılacağım. Artık kapalı gitmek istemiyorum. Aslında dışarda bazı yerlerde açtırıyorlar, eve gelince akrabalar var, ya kaptacaksın diyorlar. Hevesini aldın yeter diyorlar. N’apacağım lütfen bir nasihat verin çok kötüyüm. Kapanamak çok güzel bir duygu, fakat Allah rızası için yapılınca ve doğru zaman çok önemli. Ben çocuktum o zamanlar ve ailemim hepsini kapalı olması vesile oldu napabilirim. Off…
“En sonunda aileme söylediğimde bana söyledikleri şuydu “Sen orospu mu olacaksın?” için bir yanıt
Ben de seninle aynı yollardan geçtim ve yanılmıyorsam aynı yaştayız ve ben de bu sene mezuna kaldım. Benim tek umudum üniversitede istediğimi yapacağıma inanmak. Ailen inatla izin vermiyorsa şehir dışında üniversiteye gidip orda başlayabilirsin istediğin hayata. Sonra bir şekilde alışırlar diye düşünüyorum. Üzgünüm ama başka bir çözümüm yok ikimiz için de :’)