Kendimi kendim gibi hissetmiyorum. Mutlu değilim aynadaki görüntümle. 6 aydır kapalıyım ve kendi isteğimle kapandım ya da ben öyle sandım. O dönem etrafımda çok kapalı kızlar vardı. Hoşuma gidiyordu, ama kendimde asla istemiyordum. Sonra bir şey oldu istedim, ama aynı zamanda istemedim de ama yaptım. Annem çevrem herkes açık oysa ki herkes! Ben bir hevesle kapıldım gibi bilmiyorum, ama Allah hiç yokken içime bu hissi verdi özel hissettim. Ama birkaç hafta sonra bile zorlandım. Bırakmadım devam ettim, yine düştüm. Ağladım durmadan, sinirliydim de… Çünkü içimi yiyip bitiriyordu bu his. Kimseye söyleyemiyorum düşüncesini bile. Zorlandığımı görmesinler, başörtüyü kötü bir şey gibi yansıtırım diye. Yine devam ettim, ama yine olmadı.
Hep düşündüm, her gün ağladım, dışarı çıkmak istemedim, hiçbir şey yapmak istemedim. Evde olduğum halde rahattım. Dışarı çıkmak zor geliyor, üstünü giy başını ört vs. çok kısıtlanmış hissediyorum. Eve biri geliyor, odama kaçıyorum rahat hareket edemiyorum KENDİ EVİMDE! Hani tesettür özgürlüktü? Ben niye öyle hissetmiyorum? Ben bu kadar zor olacağını bilmiyordum. Denedim, gördüm, ama açılamıyorum da. Pişman olmaktan korkuyorum, ama şunu biliyorum. Erken alınmış bir kararmış. Ben seneye böyle olmak istemiyorum. Madem öyle açıl o zaman, diyorum ama olmuyor işte hemen. Ben sadece yine eski ben olmak istiyorum. Çok yoruldum her şeyden. Ne yapacağımı henüz ben de bilmiyorum bakalım.
“Hani tesettür özgürlüktü? Ben niye öyle hissetmiyorum?” için bir yanıt
daha yolun çok başındasın. yanlış yolda ilerledikçe geri dönmek daha da zorlaşıyor. ben 20 yıl örtülüydüm ve 10 yılım açmaya karar vermeye çalışmakla geçti. benim yaptığım şeyi kendine yapma. hissettiğin şey doğrudur nasıl görünmek istiyorsan öyle ol