Öncelikle merhaba. Ben 16 yaşındayım. Galiba 14 yaşındayken kapandım. (8. sınıfa geçiyordum. Şu an 11. sınıfa geçiyorum.). Kendi isteğim ile kapandım. Annem dindar bir kadın, ancak ailem çok da dindar değil. (Ablamlar gayet rahat insanlar…) Küçüklükten beri dine karşı ilgim vardı, hep büyüğümde kapanacağım, derdim. Ortaokulu imam hatipte okudum. Bu yüzden bu kapanma olayı etrafımda çok yaygındı. Üstelik çocukluk arkadaşlarım da o yaz kapanmıştı. Ben de bir gün ben de kapanacağım, dedim. Arkadaşım da beni destekledi ve o günün akşamı kapandım. Annem bir şey söylemedi, ama karşı da çıkmadı. Bana bıraktı, ancak büyük ablam biraz karşıydı. Sürekli bu yaşta kapanmasına neden bir şey demiyorsun, diye anneme kızıyordu, ancak zamanla bu da azaldı.
Ortaokulun son yılı sınav telaşı içinde geçtiği için hiçbir şey düşünmeden geçti. Ancak lise zamanı aklıma açılmak fikri geldi ve gitmedi. Artık bu şekilde durmak istemiyordum. Bir gün cesaret edip anneme bunu açtım ve sert bir tepki aldım. Annem resmen bana duygusal manipülasyon yaptı ve ona üzülüp bu duruma devam ettim. Sonunda dayanamayıp -yaklaşık 1 yıl sonra- birkaç gün önce tekrar konuştum. Bu sefer daha ılımandı, istediğimi yapabileceğimi söyledi, ama yine de açılmamı istemiyordu. Bir nevi hadi yap yapabilirsen’e getirdi. Artık eşarp takmak hiç istemiyorum. Saçımı açıp gezmek istiyorum, ancak çok korkuyorum. Neyden korktuğumu da bilmiyorum. Yarın dışarı çıkacağım ve açık çıkmak istiyorum, ancak korktuğum için eşarp takacağım. Korkumu nasıl yeneceğimi bilmiyorum. Cesaret bulamıyorum.