Merhaba,

Uzun süredir buraya yazmak istiyordum. Ben 13 yaşında buradaki birçok kişi gibi kendi isteğimle kapandığımı sanıyordum. Şu an 15 yaşındayım. Neredeyse 2 sene olacak kapanalı, bakın tesettür demiyorum, çünkü hiçbir zaman tesettürlü olmadım. Ben kendimi bildim bileli bir şeyleri sorgularım, ama nasıl olduysa belki yaşım küçük olduğu içindir, bunu sorgulamadım. Ben gerçekten bunu istiyor muyum, diye sormadım. Belki de o hak tanınmadı bana. Upuzundu benim saçlarım. Anneme de babama da demiştim kapanmak istemediğimi, ama çok fazla ısrar etmedim. Onlar da bana liseye geçince kapanacağımı söylediler. 13 yaşında liseye geçerken kapandım. İşte bunu istediğimi sanıyordum, ta ki 10. sınıfa kadar. Meğer ben bunu inandığım için değil de ailem istediği için ve kombin yapmak hoşuma gittiği için yapıyormuşum.

Zor oldu kendimle yüzleşmek ama kendime dürüst olmayı öğrendim bu sayede. İlk dönemin karne günü, en yakın arkadaşıma söyledim. Ocak ayında yani ve net karar vermem 4 ay sürdü. Bu sürede bir sürü kişiyle konuştum. Bu süreyi iyi değerlendirdim ki ileride vicdan azabı çekmeyeyim, çünkü benim için hayatta vicdanın rahat yaşamak kadar güzel bir şey yok. İslam’a inanıyorum. İslam’da tesettürün olduğuna da inanıyorum. Bunun için elimden geleni yaptım. Rahatlıkla söyleyebilirim. En az 15 kişi ile konuştum, içinde din kültür öğretmenlerimde var. İnternetten okuduğum, konuştuğum da cabası. Kendim için namaz kılarken de oruç tutarken de dua ettim, ama 25 Nisan akşamı okulun verdiği iftar akşamında kararlaştırdım. Bilemiyorum ,içime doğdu karar verdim, artık açılmak istiyordum. Karar verdikten sonra emin olmak istedim.15 Mayıs günü taksime gittim, en yakın arkadaşımla orada açık gezdim. Çok güzel bir gündü, ara ara açıp bakıyorum. Hala fotoğrafları yüzümde bir tebessüm oluşuyor. İstiklal’de o şekilde gezerken, sanki hep açıkmış gibi hissettim. Sanki yıllardır böyleyim. Bu konuda şöyle düşünüyorum. Eğer bir şeyi ilk defa yaptıktan sonra sanki sürekli yapıyormuşsunuz gibi hissediyorsanız, siz ona aitsinizdir. O şekilde gezerken içimde bir boşluk hissi vardı ve beğeniyordum kendimi. Eğer bir şeyi yaptıktan sonra içinizde bir boşluk hissi varsa o sizin için doğru olandır derler bende böyle hissediyordum. Kabinde kıyafetler deneyip arkadaşıma gösteriyordum, bunu hala yapıyorum ve yaparken çok eğleniyoruz.

Kısacası bu açık gezme mevzusunu 2 defa denedim. Daha sonra bunun yanlış olduğunu ve artık açılmam gerektiğini düşündüm. Anneme daha önceden söylemiştim. Kızmıştı, yine söyledim bu sefer dövdü beni. Çok kötü dayak yedim. Canım acıdı, ama en önemlisi gururum incindi. Resmen annem benim üzerimde cinnet geçirdi. Kulağımın arkası şişti, kafamın ağrısından uyuyamadığım için ertesi akşam tek başıma tomografi çekilmeye gittim. Anneme söylemedim. Acilde de annemin vurduğunu söylemedim. Düştüm dedim. Temiz çıktı sonuçlarım. Depresyona girmeye başladım yavaş yavaş. Zorunluluk olmadıkça dışarı çıkmıyordum. Yataktan çıkmıyor, midem ağrıdığında kendi kendimi kusturuyordum. En sonunda annem yanıma geldi. Neyin var sakinim, konuşalım, dedi. Biraz ağladı, ama ikna oldu. Tam sevindim, ama akşam babam geldi. Annem söyleyince bana seni evlatlıktan reddederim dedi. Ben odama gittim annemle babam tartışırken kulaklarımı kapattım. Midem stresten aylardır ağrıyordu zaten. Yine ağrımaya başladı, daha sonra benim hayatım boyunca yaşamadığım bir şeyi yaşadım. Panik atak.

Midem ağrımaya sıkışmaya başladı. Nefesim hızlanmaya başladı, kalp atışlarım hızlandı nefesi çok güçlükle alıyordum. Daha sonra elim ayağım titremeye başladı. Arkadaşıma mesaj attım, beni sakinleştirmeye çalıştı. Birden ağlamaya başladım elim ayağım boşandı. Evdeki kimseyi çağırmadım kızarlar diye. Kalktım yataktan elimi yüzümü yıkadım camdan nefes almaya çalıştım. Gece 00.30 01.30 arası tam 1 saat boyunca atak geçirdim. Öleceğim sandım. Kendi kendime ya ben şu an kalp krizi geçiriyorum ya da birazdan geçireceğim dedim. Hiç bitmeyecek gibi geldi o gece, ama bitti. Psikiyatriye gittim arkadaşımla. Anksiyetem olduğunu ve artıp panik atağa dönüştüğünü söyledi. Antidepresan yazdı, kullanmaya başladım. Çok iyi geldi, ilacı almadan nasıl yaşamışım ben öyle diyorum. Kullanalı 1 ay olacak neredeyse, bitirdim ilacı. Yarın tekrar alacağım. Bir gün kullanmayı unuttum ve o gece evde yine konuştum babamla. Konuşmadan önce de sonra da panik atak benzeri bir şey yaşadım yine stresten. Arkadaşım telefonda sakinleştirdi beni. İyi ki var. Babama ağladım, ilaç içtiğimi söyledim ama nafile izin vermiyor. Bana g.tünü de aç o zaman diyor. Çok fazla ağladım gece, gözlerim şişti sabah da gözüm şiş uyandım. Annem sorunca yalan söyledim. 12 Ağustos’ta randevum var yine. Umarım olur ve yapabilirim okul açılmadan. Lisemin son 2 yılını bu şekilde geçirmek istemiyorum. Bu sene bu sorunlar yüzünden 30 günden fazla devamsızlık yaptığım için az kalsın kalıyordum. Zar zor geçtim. Bu sene böyle olmaz umarım. Açık saçlı halimi çok seviyorum ve kendimi ancak böyle gerçekten kendim gibi hissediyorum. Artık kabinlerde gizli gizli ben olmak istemiyorum. Ben hep ben olmak istiyorum.