Buraya sadece içimi dökmek için yazıyorum. Küçüklükten itibaren babam çok geri kafalı bir insandı. Ben ve kız kardeşim doğduğunda bizi okutmayı bile düşünmüyormuş. Anneme, “Kız kısmı okuyup ne yapacak?” demiş. Zamanla kafasındaki bu tabuyu yıkan ne oldu bilmiyorum, ama bir şekilde ilkokula başladım. Arkadaşlarım şort, kısa elbiseler giydiğinde çok özenirdim, ama bizim evde bunu giymek istiyorum, demek bile yasaktı. Önceden çok denemişliğim oldu ben de istiyorum demeyi, ama istekler olmadıkça konuşmayı bırakıyor insan. Babam ben ilkokulu okurken bana “Sana büyüdüğünde şapkacı dükkanı açacağım. Şapkalar yapıp satarsın.” diyordu Çünkü o zamanlar üniversitede başörtü takmak yasaktı ve sırf bu yüzden beni üniversiteye yollamayacaktı. Bu şekilde hiçbir şey anlamadan büyürken ortaokula geçme vaktim geldi. O zamanlar mahalledeki en yakın arkadaşım imam hatipe gideceğini söylemişti. Onun yüzünden ben de imam hatipe gitmek istiyorum, dedim. Çok sevindiler, uçarak yazdırdılar beni.

Birinci sınıfa geldim ve artık burada okumak istemiyorum, diye hem anneme hem babama söyledim, ama beni dinlemediler. 7. sınıfta 2 yakın arkadaşım da kapandı ve biri üzerimde kapanmam için baskı kurmaya başladı. Sürekli “Ben kapandım, sen ne zaman kapanacaksın? Bak o da kapanmış, hadi sen de kapansana. Yakında kapanıyor musun?” gibi sorular soruyordu. En son gidip aileme kapanmak istiyorum, dedim. Annem biraz daha bekle, dedi. Babam bunu duyunca anneme inanılmaz kızdı ve kapanmama izin verdi. 8. sınıfta pişman oldum, ama kabullenmedim. Günah olduğu için aklıma böyle düşünceler gelince hemen başka şeyler düşünüyordum. 15 yaşında bunu istemediğimi tamamen kabullendim. Sürekli olarak 18 yaşımda evi terk etmeyi düşünmeye başladım.

Şu an 18 yaşındayım. Tercih zamanı istediğim tercihleri yaptırmadılar. Hala kendi şehrimde okuyorum ve artık bu yükle yaşamak istemiyorum. Her zaman ağlamaya hazır bir haldeyim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Üzerimdeki baskı sadece bu değil. Babam sürekli olarak namaz kılmam için de baskı kuruyor. Geceleri bunları düşünmemeye çalışıyorum yoksa ağlamaktan uyuyamıyorum. Anneme bir sene önce başka şehirde okumak istiyorum, demiştim. Baban seni bulur nerede olursan ol oradan alır çıkarır, demişti. Bu durumdan hiç mi kurtulamayacağım bilmiyorum.