Ben de yıllar önce babam tarafından zorla başımı örtmek durumunda kaldım. Asla karşı gelemedim babama, çünkü korkuyordum babamdan. 5 yıl boyunca lanet ede ede taktım o başörtüsünü. Sinir krizleri, küfürler… O eşarbı takınca sanki ben değilmişim gibi hissediyordum. Boğuluyormuşum gibi oluyordum, Tipimden iğreniyordum, aynaya bakamıyordum. Bu 5 sene dedim ki kendime, ne kadar nefret edersen et buna mecbursun! Başka yolun yok! Çünkü babana karşı gelemezsin, etrafındaki herkes kapalı.

Akrabaların ne der, o ne der, bu ne der mecbursun bunu yapmaya, diyordum kendime. Şu 1 senedir nerdeyse her gün düşündüm bu konuyu. Gerçekten buna mecbur muyum, istemediğim bir şeyi yapmak zorunda mıyım, bir kere geldiğim dünyayı; sırf babamı, insanları memnun etmek için kendime zehir etmeye değer mi? Çok düşündüm, artık kararımı çok net bir şekilde verdim. Ben artık başkalarını değil kendimi memnun edeceğim! Artık her gün kendime bu kötülüğü yapmayacağım. Çünkü şu 5 senede nasıl bir psikoloji yaşadığımı bir ben bir Allah bilir. Bu benim hayatım, ben bu dünyaya bir kere geliyorum bu benim kararım. Artık kimin ne dediği zerre umurumda değil. Üniversiteye gideceğim, 1 hafta sonra ve artık kendim olacağım. O kadar kararlıyım ki… Tek endişem babam, ona daha açıklamadım. Açıkçası çok korkuyorum. Bana ne kadar büyük bir tepki vereceğini tahmin ediyorum, ama asla vazgeçmiyorum, kararımı verdim. Stres stres stres.. Beni mahvetti. Hiç kimsenin haberi yok artık iyi olacağım, babam beni keşke anlayabilse.

Ve size bir şeyden daha bahsetmek istiyorum. Bir gün akşam arkadaşlarımla dışarı çıkacaktım, kafeye gidecektim. İzin aldım annemden ve başım açık gideceğim dedim. Bindim arabaya saçımı full açtım. Saçım o kadar dağınıktı ki umurumda olmadı. Arabanın camını açıp kafamı dışarı çıkardım. Size asla tarif edemem, o kadar güzeldi ki… Rüzgar saçlarımı savuruyor. Gözlerimi kapattım ve kendimi o kadar özgür hissettim ki… Sanki kafesinden çıkan bir kuş gibi… Hayatımda yaşadığım en güzel andı. Dedim ki içimden işte ben buyum. Kendim gibi hissettim. Yani asla anlatamam o hissi. 🙂

Şimdi her ne kadar babama nasıl söyleyeceğim stresinden gebersem de kararlı olduğumu ve asla pes etmeyeceğimi biliyorum.

Buraya 1 hafta sonra gelip başardım artık özgürüm artık kendimim yazacağım. <3