Duygularımı ve sorunlarımı paylaşmayı seven bir insan değilim. Biraz zor oldu benim için bunları açıklama kararı almak. 12 yaşımda kuzenlerim arasında dışlanmamak, akrabaların zorbalıklarını duymamak ve babam istiyor diye kapandım. Manipulatif bir ailem var. Pasta ve kutlamalarla bir gün çıkıp ‘kapanma partisi’ yaptılar.
Başta istemesem de inancım gereği yapıyordum 10. sınıf bitiminde ideolojim değişti. Açılma sürecim yavaş yavaştı. Başta gizlice dışarıda şapkalar takardım, sonra daha çok saçımı gösterirdim. Bir süre sonra bandana… En sonunda ilk kez açık story attım. Muhafazakar ailen olunca sanal senin için tek kapı oluyor. Ailemin, evimin dışında yeni biri yarattım. Adı farklı, artık baş eğmiyor, arkadaşları farklı, dini farklı, görünüşü farklı. Arkadaşarımla buluşurken gizlice bir yerlerde başımı açardım, ama daha kötüye gitti yavaş yavaş.
2 haftada bir buluşma izinlerimde yakalanacağım, biri beni görecek korkusuyla panik ataklar yaşardım. 4-5 saatimde cehennem olurdu. Sosyofobim old,u aynaya bakamaz oldum. Bir kumaş parçasından ne kadar nefret edilirse o kadar nefret ettim, tiksindim. Bir kumaş parçası beni kocaman dünyanın içinde boyuma ve kafama dolandı, beni boğmaya başladı. Nefesimi kesti, gençliğimi elimden aldı, travmalarla baş başa bıraktı. Siyah bir bez yaptı.
Birkaç gün sonra şehir dışında okumaya gideceğim. Babama aylar önce şimdi izin vermezsen ben üniversitede yapacağım, dedim. İzin vermedi bana. O anlattıklarımı unutturmak için her şeyi yaptı, manipüle etti. Babam eve döndükten, ben okula başladıktan sonra babama açıklayacağım. Paramı kesmez, beni öldürmez umarım.
Kadın olduğum için cehenneme doğdum sanırım.