Çocuğum oldu, şimdi de “Bak çocuğun oldu evli barklı kadınsın artık açık gezmek olmaz.” gibi şeyler demeye başladılar

Merhaba,
Bu siteyi bilmiyordum. Bugün keşfettim ve çok mutlu oldum. Çünkü derdimi kimseye açamıyorum. Bu konuda beni anlayan yok. Ben de kapanma konusunda baskı gören ve şiddete maruz kalan bir kadınım. Babam olmadığı için (babam olsaydı daha beter şeyler yaşayacaktım.) yakın akrabalar kendini baba kabul edip, bana karışmayı kendilerine hak gördüler. 11-12 yaşından itibaren baskı gördüm. Zorla Kur’an kursuna yolladılar. 2 kere ve yatılı yolladılar. Ben sporla uğraşmak istedim, ama izin vermediler. Sırf Kur’an kursuna gitmek istemedim diye çok dayak yedim. Bütün bu baskıları günaha girmemi, cehennemde yanmamı istemedikleri için yaptıklarını iddia ediyorlar, ama alakası yok. Bu baskıları el alem laf etmesin diye yaptılar. El alemin lafı benden daha önemliydi onlar için. Hâlâ da öyle.

Normal kısa kollu tişört bile giyemedim. Sürekli dayak yedim. Tehdit edildim. Normal kot pantolon giymem bile yasaktı. Düğüne giderken makyaj yaptım diye tokat bile yerdim. Giydiğim tişörtte az bir şey dekolte olduğu zaman “Bir daha bunu giyersen orana kızgın şiş basacağız, oranı yakacağız.” gibi tehditler alırdım. Annem de hep arada kalırdı, onlara bir şey diyemeyip, gelip o da bana kızıp laf ederdi. Okumak istemedim, bana fikrimi bile sormadan beni kuaförlük işine soktu annem. Bu işe o soktu, bu işten de o aldı. Şu an kapalı değilim, ama hâlâ kıyafet baskıları devam etmekte. Evli olduğum için şiddet uygulayamıyorlar, ama eşime laf ediyorlar. “Karını kapatsana, sana da günah olur, kulağını çek, döv, söv.” gibi şeyler yani. 26 yaşına geldim ama hala istediğim elbiseyi veya başka bir şeyi giyemiyorum. Evlendim kurtuldum sanıyordum, ama şimdi de eşimin akrabaları laf söylüyor. Demedik laf bırakmıyor açığım diye. Eşim de karşılarına çıkıp “Size ne!” diyemiyor.

Tek açık benim. Zaten kapanmaktan soğumuşum. İyice soğutuyorlar beni. Çocuğum oldu, şimdi de “Bak çocuğun oldu evli barklı kadınsın artık açık gezmek olmaz.” gibi şeyler demeye başladılar. Psikolojik şiddet yapıyorlar yani. Gerçekten yorulmaya başladım. Bazen ölmek istediğim bile oluyor. Ne istediğimi giyebiliyorum, ne istediğimi yapabiliyorum. Açığım ve sadece saçım açık, ama o bile dert oluyor herkese. Fazla açık giyinebilen biri değilim. Giydiğim kıyafetler de tesettür kıyafetleri. Tesettür abiyeleri falan… Daha açığını giyemiyorum maalesef. Yasak çünkü. Gerçekten sıkılmaya başladım. Kime anlatsam duyduğum şeyler genelde “Onlar da iyiliğini istiyor, onlar da ahiretini düşünüyor, onlar da seni sevdiğinden yapıyorlar, onlar da senin cehennemde yanmanı istemediğinden yapıyor.” falan filan işte… Baskı yapan bazı kişiler geçmişte bana yaptıkları fiziksel şiddetten dolayı pişman. Psikolojik şiddet hâlâ devam etmekte, ama ne fayda? Ben onlar yüzünden şu an özgüvensiz, utangaç, güvercinden bile korkan, konuşmayı bile beceremeyen, korkak, kendini savunamayan, hakaret eden kişilere bile korkudan cevap veremeyen bir insan olmuşum. Şu saatten sonra gelen pişmanlık neye yarar?

Kusura bakmayın baya uzun yazdım. Yazmadığım çok olay var.