Merhabalar,

Nasıl başlayacağımı bilemiyorum. Şu an yazmaktan da korkuyorum. Kafayı yemek üzereyken yazmam gerektiğini düşündüm. Kalabalık bir ailede yaşamama rağmen çok yalnızım. İçimdekileri anlatacak biri bulamıyorum. Saatlerce hayal kuruyorum, yaşamımın iyi olacağına dair. Ailemi kaybetmek istemiyorum, ama böyle devam edersem onlarsız kalacağım. Eskiden dindar bir insandım, en huzurlu günlerimdi. Çünkü dindar olmak zorundaydım. 10 yaşında Kur’an öğrenmek, babamın beni ilk defa tebrik etmesi, sırf bu yüzden bile dindar olurdum. Hiç şort mini etek tarzı şeyler giymedim. Hayatım boyunca böyle kadınlara özendim, çünkü ailem bu konuda inanılmaz baskıcı. Babam tam bir kontrol manyağı. Abim uzun etekler, penyeler giymem için beni döven bir kişi. Geçmişim o kadar kötü ki, tek bir kişiye içimi dökemiyorum. Asla da anlatamayacağım. Artık Müslüman değilim. Çok zor günlerdi, çünkü gece yalvaracağım kimse yok. Bana yardım edecek ve her şeyi gizli yaşayabilirim. Belli etmemek için her zaman oruç tutuyorum, ama artık işler değişti.

Açılmak istiyorum. 5 yıldır tesettürlüyüm, ama artık istemiyorum. Yük gibi geliyor. Mutlu değilim. 19 yaşındayım, tüm hayatım elimden alındı ve alınmaya devam ediyor. Sadece kendim olmak istiyorum. Anneme söyledim, beni evlatlıktan reddettiğini, ancak evinden gidersem ve soyadım değişmediği sürece bunu yapamayacağımı söylüyor ve abime şikayet etti. Ona çok güvenmiştim, abim de kötü karşıladı. Babamın tepkisi çok ağır olacak, ama yarın söyleyeceğim. Çünkü her gece gizli gizli saçımı taramaktan, onlarla oynamaktan yoruldum. Bunu okuyan kişi eminim ne kadar çocukça şeyler yazdığımı düşünüyordur. Cümle kurmaya mecalim yok, telefona bakmaya da. Dört duvar arasında yaşıyorum. Sadece babam böyle istiyor diye. Tek başıma bir yere gitmeme müsaade yok, ama artık şehir dışına çıkacak, birkaç güne üniversiteye gideceğim. O kadar sakindim ki sadece bol ve görünmeyecek şekilde giyiniyorum. Renkli giyinmek beni korkutuyor. Sadece siyah mutlak bir karanlık istiyorum. Neden yazdım bilmiyorum, öyle işte.