Merhaba buradaki çoğu yazıları okuyan biri olarak kendi hikayemi anlatmamamın zamanı gelmişti diye düşündüm. Nereden başlayacağımı bilemediğim için içim huzursuzlukla kaplıydı. Artık bu bedene ait hissedemiyordum. ARTIK açılmak aynadaki GÖRÜNTÜMÜ sevmek istiyordum, ama bunu yaparsam beni sonsuza dek reddedeceklerini biliyordum. En başa dönersek de, çocukluğum sürekli din dersleri ve kuran kursları ile geçmişti. Hayatım boyunca hep anne babamın istediği kişi olmak için uğraşmıştım. Onlar beni sevsinler diye ortaokulda hiçbir şeyin bilincinde değilken kapandım. Ortaokulu ve liseyi hep imam hatiplerde okudum. Beni sevsinler diye karşı cins biriyle iletişim kurmaktan kaçındım, ama onlar bundan bile memnun olmadılar.
Her şeye karışır, psikolojik baskı yapar, yeri geldiğinde çekinmeden fiziksel şiddete de başvururlardı. Bunu sadece bana değil kardeşlerime de yaparlardı. En ufak hatamda beni okutmamakla, eve kilitleyip evlendirmekle tehdit ederlerdi. Bu nedenle ergenliğim çok kötü geçti. Sürekli özgüven ve güven sorunları yaşadım. Ailemden alamadığım sevgiyi hep başkalarında aradım. Bu da beni takıntılı belki de kaba tabirle sevgi arsızı birine dönüştürdü. ARTIK BUNUN BİLİNCİNDE OLDUĞUM İÇİN AİLEMİN BANA VEREMEDİĞİ SEVGİYİ BEN KENDİ KENDİME VERMEYE ÇALIŞIYORUM. Bunca şeye rağmen hep sessiz kaldım. Verecekleri tepkilerden korkarak yaşadım. Onlara göre bana maddi destek sağlamaları yeterliydi. Hangi aile onlar kadar iyiydi ki, zaten yapmaları gereken şeyi hep lütufmuş gibi sunar, beni böylelikle kontrol altına tutarlardı. Yine de kendi benliğimi keşfetmeme engel olamadılar. lise 1’deyken ateist biri ile tanıştım. İnanmaya çalıştığım bu din sorgulamamı, kendi yolumu çizmemi sağladı. Dini sorguladıkça aslında kabullenmek istemediğim şeylerin sayısının fazlalığı beni şaşırttı. Bu sebeple dinden uzaklaştım, namaz kılmayı, oruç tutmayı bıraktım. Kıyafet tarzımı değiştirip beni boğan feracelerden kurtuldum.
Şu anki isteğim ise tamamen özgür olup açılmak. Bu nedenle derslerime ağırlık verip üniversiteyi Bursa’da kazandım. Tabii bu onların hiç hoşuna gitmedi. Şu aralar bile en ufak tartışmada seni asla üniversiteye göndermeyeceğim, biz olmadan hiç bir şey yapamazsın, okusan senden ne halt olur, bundan sonra anne baban yok, cümlelerini tekrarlayıp durdular. Yaptıkları bunca şey beni yaşamdan vazgeçirmedi, ama çok zorladı. Büyük ihtimalle üniversiteye başlayınca aramız daha da bozulacak ve onların isteği dışına çıktığım an beni yok sayıp maddi desteği kesecekler. Bunca şeye dayanan bene artık bunlar fazla geliyor hayatım elimden kayıp gitsin istemiyor. En önemlisi saçlarıma rüzgar değmeden ölmek istemiyorum. Umarım bir çıkış yolu bulabilirim, sizden de bir ricam var. Bunu umarım duygu sömürüsü olarak algılamazsınız. Bursa ihtiyacım var bu konuda yardım ederseniz çok sevinirim.