Ben lise 1’e giderken okulumun 2. dönemi kapandım. Size ufak bir özet ile baştan anlatmak istiyorum. Ben ileri derecede egzama hastasıyım. Normal bir insandan daha fazla olacak şekilde yılanlar nasıl deri değiştirirse ben de özelikle lise dönemlerimde bildiğimiz egzama yüzünden deri değiştirirdim. Yüzüm kurur soyulur kurumaktan gerilir ve yırtılır sadece ufak tebessüm dahi etsem yanaklarım göz altlarım gerilmekten yırtılır ve kanardı. Berbat bir görüntüm vardı aynaya dahi bakamaz ve aile fotoğraflarına dahi girmezdim.
Kendimden tiksiniyordum. Bebek kuzenlerim beni canavara benzetir ve bana yaklaşmazlardı. Keza akranlarımın da onlardan farklı düşüncesi yoktu. Saçlarım da kötüydü yıpranmış ve şekilsizlerdi. O kadar kötü bir görüntüm vardı ki insanlar arkadaş olmuyordu. Benimle olan arkadaşlarım da uzaklaşmıştı benden. Berbat bir dönem geçiriyordum. Bende kapandım sırf ilgiye muhtaç olduğum için. Saçlarımı kestirmiştim ve yakışmamıştı bana. Annem de kahkül kesmeme izin vermiyordu. Bende kapandım hem çirkinliğim kapansın hem de dikkat artık bir kez bende olsun diye.
Anneme bu kararımı söylediğinde 12-13 yaşımda falandım ve annem bana ‘Hazır değilsen kapanma.’ dedi. Benim zaten bütün ailem kapalı ve zorla imam hatip ortaokuluna gitmiştim. Tesettür benim için hem baskıydı hem de özentilikti. Sebebini dahi bilmiyordum. Ben de anneme hazır olduğumu söyledim. Annem de üstelemedi, ‘Tamam.’ Dedi. İlk haftadan nefret ettim bu karardan.
İleri derece egzaması olana sıcaklarda yüzüm kurumasın diye evde yatan ben birde o sıcakta boynumu ve kafamı kapatıyordum. İlk haftadan vücudum bu kararın kötü olduğunu belli etti ve zayıf bağışıklık sistemim tesettürün egzamama olan olumsuz etkilerine pek dayanamadı. Bolca ilaçlara ve tedavilere maruz kaldım ilk haftadan. Tüm vücudum kurumaktan, soyulmaktan kan içinde kalmıştı ve saçlarım dökülüyordu havasızlıktan. Anneme ‘Açılmak istiyorum.’ Dedim. ‘Olmaz.’ Dedi. Ailemizin yüzünü eğeceğimi ve kimsenin bizi bu kararım yüzünden ciddiye almayacağını söyledi. Çevresinde saygın bir insandı ve el alemin ona laf etmesini istemediğini söyledi. Uzatmadım. Devam ettim kapanmaya.
1 sene sonra tekrar dedim, ‘Anne istemiyorum kapanmak.’ ve ciddi bir konuşma yaptım. Annem bana kızarak yeterince günahı olduğunu ve açılarak benim günahlarımı da alamayacağını söyledi. Benim yüzümden cennete gidemeyeceğini cehenneme gideceğini hiç mi onu sevmediğimi ve cenneti hak etmediğini sordu (Annem namaz dahi kılmaz benim açılmamım günahından daha fazlası var diye düşünüyorum.) ve bu sefer yetmezmiş gibi telefon yüzünden böyle olduğumu, kafamı kurcaladığımı, arkadaş çevresinden birine beni psikoloğa yollayacağını söyledi. Ben kitap okumaya bayılırım. Artık kitap almayacağını kendisinin bana aldığı dini kitapları okuyacağımı söyledi. Ertesi gün de yakın arkadaşından randevu alıp dini sorularımı cevaplasın diye beni psikoloğa gönderdi.
Ben övünmeyi sevmem. Kendimi pek de beğenmem ama fark ettim ki ben güzelmişim. Cidden yüzüm vücudum çok güzelmiş ama kapandığımda güzelliğimden nefret ediyorum. O kadar nefret ediyorum ki 80 kilo oldum. Vücudumdan da nefret ediyorum. Kilomdan da, ama kapalı kaldığım sürece bu çirkin bedende kilolarımı vermeyeceğim.
20 yaşıma gireceğim. 3 senedir 39 yaşında birisi ile ilişkim var. Kapalı olduğumu bilmiyor ama onun yanına başımı açıp gidince saçlarıma rüzgar girince o kadar mutlu oluyorum ki o kadar özeniyorum ki yaşıtlarıma. Onlar her gün bu duyguyu tadarken benim için bir nimet olması o kadar üzücü ki… Şu anda kendi tercihim ve kazandığım param ile 1 buçuk senedir psikoterapiye gidiyorum ailem yüzünden. Bedenimden nefret ediyorum rengarenk bir tarzım var gökkuşaklı makyajlar yapan bir insanım ama annem bunlar için bile bana şiddet uygulayabiliyor şu anda bu hayatı yaşamaya dair tek tutunacak dalım kilo verip açılmak kendimi tek bunla avutabiliyorum.