Merhaba canım kadınlar,
Ben buraya yazmayalı uzun zaman oldu. O zamanlar lise 3. sınıftım. Üniversiteye gidip özgürleşmeyi bekliyordum. Şu an üniversite 2. sınıfım. İstediğim gibi şehir dışında bir üniversite kazandım. Üniversiteye başladıktan 1 ay sonra açıldım. Hala kendimi tam olarak özgür hissetmiyorum, çünkü ailem bilmiyor ve ben aile evinde olduğum sürece o prangalarla yaşıyorum. Hala başörtüsü takıyorum. Psikiyatriste gittim, derdimi anlattım defalarca. Sadece ilaç yazıp gönderdiler. Verdikleri ilaçlar beni kısa süre için uyuşturdu, uyuttu. Başka bir çözüm olmadı. Annem açıldığımı öğrendi bir şekilde. Tehditler savurdu, babamı okuduğum şehre gönderip beni eve getirtti. Ben tamam kapanacağım deyip evden çıktığımda, yine saçlarımı açtım. Çünkü ben artık dayanamıyorum. Prangalarla yaşamak nedir sadece yaşayan kız kardeşlerim bilir.
Bu yaz sırf onlara muhtaç olmayayım diye işe girdim, kasiyerlik yaptım. Daha ilk maaşımı aldığım gün ailem zorla beni işten çıkardı. Kazandığım paranın bile bende durmasını istemediler. Babam benim hesabıma atacaksın, bende kalacak. Ben sana kontrollü göndereceğim, dedi. Yine babamın üzerimde hakimiyet kurma çabalarından biri. Ekonomık özgürlüğüm olduğunda onlarla görüşmeyeceğimi söyleyip duruyor babam. Evet görüşmeyeceğim, çünkü onlar benimle görüşmeyecek. Açıldığım zaman beni reddedeceklerini, eve almayacaklarını söyleyenler onlardı zaten. Beni bir bez parçasına tercih ettiler. Benim nasıl üzüldüğümü görmediler, ama o bez parçasını benden kıymetli gördüler. Canım kadınlar, aileniz iyi olsa dahi bir tek kendinize yaslanın. En önemlisi ekonomik özgürlük. O olduktan sonra size hiç kimse bir şey yapamaz. Umarım hepimiz bir gün çok mutlu oluruz.