Merhaba, buradaki birçok hikayeyi okuduktan sonra yazmaya karar verdim.
İlk önce ailemden bahsedeyim. Annem ve babam dinlerine oldukça bağlı bireylerdir, annem babama nazaran daha dindardır fakat ikisi de kendisini geliştirmiş ve evlatlarının tercihlerine karışmayan insanlardır, yani en azından bana karşı öyleydiler, ve benim her zaman destekçim oldular. Annem küçüklüğümden beri bana dini mezhebimize uygun bir şekilde öğretti. Müslüman olduğum için şanslı ve mutlu hissediyorum açıkçası ama bazı pişmanlıklarım var.
10 yaşımdayken annemin kapanma, daha erken senin için demesine rağmen kapandım. Annem de tesettürlüdür ancak daha önceden ablama yaptığı kapan baskısının ters teptiğini görmüş olacak ki ileride pişmanlık yaşamamam için bana hep karar vermen için biraz büyü derdi. Ben de 7 yaşımdan beri istiyorum ya derdim, fakat o zamanlar kapalı olmanın benim önüme engeller çıkaracağının farkında değildim. İlk önce neden bu kadar tutkuyla kapanmak istediğimi açıklayayım.
O zamanlar kabullenemesem de ergenlik dönemine girişin getirdiği bir değişim vardır, ben o fiziksel değişimde bulunduğum vücudu sevmiyor ve kapalıyken daha güzel göründüğümü düşünüyordum, çevremdeki herkesin de bir süre sonra kapandığını görüyordum ve ben bütün dünyayı yaşadığım o küçük ilçeden ibaret zannediyordum, yani her kadının bir süre sonra kapandığını zannediyordum. Aynı zamanda küçüklüğünde birçok kez tacize uğramış bir çocuk olarak kapanırsam bunların biteceğini düşünüyordum, halbuki yanılmışım. O zamanlar yönelimimin de farkına değildim.
Kapandığımda o vakit çevremde olan arkadaşlarım da pişman olacağımı dillendirmişlerdi fakat ben onları da dinlemedim ve geriye dönmedim. Şimdi muhtemelen e bu kadar çok isteyen senmişsin ne fikrini değiştirdi diyorsunuzdur, hemen anlatayım.
6. Sınıfta kapandığımda hem yaşımdan, hem çevremdekilerden, hem de bulunduğum ortamdan ötürü farklı şeylere pek heves etmiyordum ancak biraz büyüdüm ve farklı heveslerim de oldu tabii. İlk olarak 8. Sınıfta okulda düzenlenen bir dans programına katılmak istediğimde sen kapalısın ve herkesin gözü önünde dans etmen doğru olmaz dendi, üstelemedim tamam dedim ve o hevesle çıktığım dans etme tutkusunu içime gömüp liseye başladım. İlk senem pandemi ile geçtiği için 10. sınıf ile lise ortamına adım attım, fiziksel gelişimini de oldukça tamamlamış bir insandım. Yani şöyle bir düşünüyorum da hem taciz edilmeye devam edeceğimi, hem fiziksel değişimimin bu kadar kısa sürüp güzel sonuçlanacağını, hem de o ilçeden çıkıp daha geniş bir ortamda farklı insanların da olduğunu bilseydim hiç kapanmazdım, her neyse devam edeyim. 10. Sınıfta makyaj yapmaya heves ettim fakat o zaman da yine aynı şekilde sen kapalısın yapamazsın tepkisiyle karşılaştım ve kaçamak da olsa makyaj yaptım hep. Arkadaşlarım 10. sınıfta açılmamı söylerlerdi ve ben inkar ederdim. Aslında kendi içimde ben de açılmak istediğimi biliyordum ancak günahını düşündüm hep. Yaz tatili geldi ve ben bu süreçte sürekli bu konu üstünde düşündüm. En sonunda hem zamanında bilinçsizce karar almam hem de kendimi bu görünüşle iyi ifade edememem benim bu kanıya varmamda yardımcı oldu.
Yönelim mevzusuna gelirsek kendimi fark etmem liseye geçtiğim dönem oldu ablamın sayesinde. Şimdiye kadar annemden hiçbir şey saklamadım bu da dahil. Anneme ilk kızlardan hoşlanıyorum dediğimde homofobik bir düşünce yapısına yatkın olmasına rağmen anlayışla karşıladı ama ikincisinde arkadaşımın lezbiyen olmamla alakalı attığı bir mesajda iş ölüm tehditlerine kadar gitti, kılıç kalkan oynamak derler ya öyle bir meseleye dönüştü, küslükler de yaşandı ama o da bu durumu kabullendi. Geçenlerde bir süre sonra açılmak istediğimi belirttiğimde yine anlayışla karşıladı biraz inkar ediyor kendi içinde biliyorum ama ikimiz de bu bedene sahip olan kişinin ben olduğunu biliyoruz.
Senin sıkıntın yok ki buraya ne diye yazıyorsun diyebilirsiniz. Açıkça burada belirtmesem de sıkıntılarım oldu ama buradaki kadınların kendisini insanlara kabullendiremediğini gördüğümde kendi sıkıntılarımın bir hiç olduğunu gördüm.
Yaşadıklarımın sonucunda bu hayattan çıkardığım dersleri sizinle paylaşmak isterim. Birçok insanın gözünde şu an ergenliğin verdiği duygularla yanlış düşünen insan profili canlanıyor halbuki öyle değil. Aslında içimde yatan gerçek beni ortaya çıkarmaya fırsatım olmamış hiç. Açılacağım ve insanlar benim hakkımda yorum yapma hakkını kendilerinde görecek, haliyle psikolojim bunu kaldırmayacak ama varsın yoksun insanlar beni ateist sansın ben kendimi, ne yapmak istediğimi, ne yaptığımı, ve gerçek beni tanıyorsam insanların söylediği umurumda olmamalı. Boş konuştum belki ama düşüncelerimi belirtirsem bir kişinin de olsa içine su serpmek beni mutlu eder.
Konuşmak isterseniz anonim sosyal medya hesabınızı bırakabilirsiniz. Muhakkak ki geri dönüş yaparım. <3