Merhaba,
Benim hikayem okuduğum çoğu hikayeden daha farklı ilerledi ve bunu paylaşmak istiyorum. Ben yaklaşık on sene kadar kendi isteğimle yazları eğitim veren özel bir Kur’an kursuna gittim. (İlkokul birinci sınıfta başladım ve şu an 11. sınıfım.) Bazı şeyleri kendi isteğimle yapıyorum sanıyordum, ancak bir sene kendimle vakit geçirmem ve isteklerimi, arzularımı tanımaya başlamamla birlikte bunun böyle olmadığını anladım. Hatta şunu hatırlıyorum, küçükken babama “Yazları açılsam kışları kapansam olur mu?” diye sormuştum. Anlayabileceğiniz üzere her ne kadar kendi isteğim olduğunu düşünsem bile bu üzerimde dört sene boyunca kurulan manipülasyon ve korkutmaların sonucunda ortaokul 5. sınıfta patlak verdi ve okulun ilk günü kapandım.
Ne baba tarafım ne de annem bunu istedi. Sadece babam ve ben mutluyduk ve istediğim kişi olduğum için mutluydum ancak bu kısa sürdü. Baba tarafım sürekli açılmam için beni özendirmeye çalışıyorlardı, bazen baskı yapıyorlardı. Hatta başım açık dışarı çıkarmaya çalışıyorlardı. Belki böyle ters bir baskı olmasaydı açılmayı kendim isteyecektim, ancak bir sure sonra sadece tepkisel bir şey haline geldi. Daha sonra büyüdüm ve büyüdükçe içimdeki bu istek de benimle beraber büyüdü. Başörtürüsü taktığım için çok tebrik eden oldu ve bir süre sonra beni bunun temsilcisi haline getirdiler. “Bir de başötürülü olacaksın.” Hepimizin bunu duyduğunu düşünüyorum. Yaklaşık üç sene istemeyerek ve insanlara kendimi açıklamaya çalışarak geçirdim. Başörtülü olduğum için konuşmayan kişiler bile oldu büyük kalp kırıldığı…
Kendini ifade edememek, bütün bir dinin temsilcisi ilan edilmek, olduğun gibi görünmemek ve üstüne bir sürü önyargıya maruz kalmak çok acı ve artık bu sene tamamen bunu istemediğime karar verdim, ancak sanki kimliğim haline gelmişti. Yaklaşık 8 sene. Artık bununla yaşamam gerektiğini, daha dönüş olmadığını düşünüyordum ve dünya üzerinde tek ben böyleyim diye düşünüyordum. Kendime bir çıkış yolu aramak için tarayıcıda arama yaptım ve bu sitenin neredeyse tüm hikayelerini okudum. Tüm podcast’leri dinledim ve bir gece ağlayarak tüm kapalı fotoğraflarımı sildim. Ondan sonraki gün anneme ve babama dedim. İlk başta asla böyle bir şey olmaz, dediler. Umutsuzluğa kapıldım ve yaklaşık 6 saat kadar ağladım. Gözlerimden kan akıyor gibi hissediyordum, ama bir hafta içinde onlar da bu fikre alıştılar ve okulun ilk günü ben olarak gittim. Kadın öğretmenlerim saçımı sevdi ve baba tarafımda bundan dolayı mutlu olduklarını söyleyip sarıldılar. Bu hoşuma gitti sanırım. Desteklenmek tek ihtiyacım olan şeydi. Hayatımdaki herkese beni yargılamadıkları için teşekkür ederim. Önümdeki tek engel benmişim meğerse.