Yaklaşık 7 yıldır kapalıyım ve bir gün olsun istemedim, ailem yüzünden bu haldeyim

Nerden başlasam bilemiyorum. Gerçekten çevremizde herkes belli bir olgunluğa gelince kapanır. Genellikle 8. sınıftan 9. sınıfa yani liseye geçerken oluyor. Küçükken hep bunu bilerek yaşıyordum. Sonunda o korkulan an geldi. Hiçbir zaman istemedim kapalı olmayı, hala da istemiyorum. İlk kapattıkları zaman hüngür hüngür ağlamıştım istemiyorum diyerek, ama eğer Kapanmazsam beni liseye göndermeyeceğini okuldan alacağını söylemişti. Annem ben de okumak istiyordum ve bunu kabul etmek zorunda kaldım. Her gün kendimden iğrenerek başıma örtüyü takıp okula gidiyordum. Okulda çok rahatsızdım ve özgür hissedemiyordum. Eve gelir gelmez kapıda başımı açmaya başlardım. Annem de hep bu ne hal derdi ilk kapandığım zaman bir kaç ay sonra açılmak istediğimi ve yapamadığımı anneme söylediğimde aynı şekilde beni yine okulla tehdit etti ben de sustum.

Yaklaşık 7 yıldır kapalıyım ve bir gün olsun istemedim, ailem yüzünden bu haldeyim. Onlarda günah yok sadece ayıp var. 19 yaşındayım, geçen gün yine anneme dedim ve bana hayır kes çeneni, bu konuyu bir daha açarsan kötü olur gibi şeyler zırvaladı. Ben de kabul etmek zorunda kaldım. Zaten üniversiteye göndermiyorlar, kabul etmek zorundayım geleceğim için. Siteyi bir arkadaşım vesilesi ile keşfettim ve yazılanların bir çoğunu okudum. Hepinizle o kadar gurur duyuyorum ki ama ben başaramam, yapamam. Benim ailem çevrem aşırı tepki gösterir ve ben çöküşe geçeceğim. Belki de intihar ederim dayanamayıp o mentalle bilemiyorum. Ben başaramıyorum umarım hepiniz başarırsınız. Geleceğim, okulum için katlanmak zorundayım kendimden çok özür dilerim.