Merhaba. Liseden sonra kendi isteğimle tesettüre girdim. Aslında hiç istediğim bir şey değildi. Bir arkadaşımla bir anda aldık bu kararı. Aileler de destekledi tabii. Yalnız olmamak daha kolay karar vermek demekti sanırım.

Ailemle çok kıyafet kavgası ettim. Açık giyinmeyi çok seviyordum. Artık pes ettiğim bir nokta oldu. Belki kendimi kabul ettirmeye çalıştım onlara bilemiyorum. Nihayetinde kapandım. Kapanmayla birlikte kendimi dine adamak konusunda daha çok motive ettim. Tasavvufa yöneldim, okudum, okudum… Ferace giymek istedim sonra. Ailem karşı çıktı, yapamayacağımı biliyorlardı. Bu kadar kapalı kal dediler. Yine onları dinledim. Makyajı bıraktım, bol giyindim sadece. Kendimi çok iyi yapıyorum sanıyordum. Böyle olursam herkes her şey çok iyi olur sanıyordum. Tesettür büyük bir kurtarıcıydı benim için. Din büyük bir kurtuluştu.

Sonra hayatıma farklı insanlar girdi. Dindar adı altında her türlü pisliği yapan, dışardan dindar gözüken insanlar. Böyle böyle seneler geçti. Ve gördüm ki din dediğimiz, tesettür dediğimiz şey artık sadece insanların maskesiydi. Sonra her şeyden soğudum. En önce insanlardan. Sorgulamadan kabul edilen dini yargılar, kafaya göre fetvalar, önyargılar, büyüklenmeler, Allah şöyle yapar, Allah böyle yapar diyerek sürekli tehditler… Açık diye burun kıvırıp açıktan daha çok dikkat çeken tesettür modası. Sade giyinsen belli bir cemaate mal edilme. Siyasileşme, kafandaki örtü yüzünden parti yakıştırması.

Her şey beni bıktırdı. Seneler sonra fark ettim ki iki çeşit insan vardı. İyi ve kötü. Bu kadar. Yaratıcı hep merhametliydi benim içim, şefkatli, affedici… Ben inanmayı seçtim sadece. Bir başkası istediğini yapabilirdi. Birine zarar vermediğin sürece ona kendi doğrunu dayatamazdın. Birbirimize saygı duyalım, sevelim, sevilelim, bu yeterdi… Şimdi, içim farklı, dışım farklı. Açılmak istiyorum. Kendimi böyle mutlu, kendim gibi hissetmiyorum artık. Bir ara geçti sandım. Tamam dedim devam edebilirim, edemiyorum. Annem önce karşı çıktı, çok üzüldü, sonra sen bilirsin dedi. Babam günahı senin boynuna diyerek çekildi. Kimse benim ne hissettiğimi, ne istediğimi düşünmedi.

Ben ne istediğimi biliyorum ama çok korkuyorum. Hata yapıyor olmaktan. Dert değildi yine istersem yine kapanırdım kimsenin fikri umrumda değildi ta ki ailem senin yanında değiliz diyene kadar. Sanırım bir desteğe ihtiyacım vardı onlar tarafından. Sadece şunu duymak istedim; nasıl mutluysan öyle yap, bu senin hayatın, ilerde yine kapanmak isteyebilirsin, bu senin yolun, o zaman yine kapan, kimseden çekinme. Şimdi ne yapacağımı bilemez haldeyim. İçinden çıkamıyorum… Konfor alanından çıkmak zordur ya tesettür benim konfor alanım olmuş artık. Kendime yabancı gelerek yaşamak daha da zor… Umarım sağlıklı bir karar alabilirim. Çok kalabalığız burada. Bambaşka şekillerde, sebeplerde, baskılardan yorulmuş, bıkmış… Hepinizi kucaklıyorum.