Merhaba. Bunları anlatacak kimsem olmadığı için buraya yazmaya ve içimi dökmeye karar verdim. Ben de buradaki çoğu kişi gibi ailemin zoruyla kapalıyım. 13 yaşında kendi isteğimle kapandım. İmam hatipe gidiyordum. Çevremden etkilendim ve kapanmaya karar verdim. Aileme söylediğimde çok mutlu olmuşlardı. İlk başlarda ben de mutluydum, kendimi iyi hissediyordum.

8. sınıfta özel okula geçtim. Tek kapalı bendim okulda. Kendimi o kadar kötü hissediyordum ki… Açılmaya o zaman karar vermiştim. Babama söylemeye çok korkuyordum ama ilk önce anneme söylemeye karar verdim. Söyledim de. Umursamadı beni, heves ettiğimi düşündü ve bu konu kapandı gitti. 3 yıl boyunca bir daha açılma konusunu ben de açmadım. Geçen sene anneme tekrar söyledim açılmak istediğimi. Bana arkadaşlarına özeniyorsun, heves ediyorsun, sonradan pişman olursun dedi. Baban da hayatta izin vermez zaten sen unut bunu dedi. Aslında bu mesele özenmek veya başkalarına güzel gözükmek değil. Güzel bir kızım yani etrafımdaki herkes öyle söyler. Kapalı halimi de çok seviyorum ama kapalı halim kendimi yansıtmıyor. Başka biriymişim gibi geliyor.

Her neyse bu konuyu babamla konuşmaya yüz yüze cesaret edemediğim için mesaj olarak yazmaya karar verdim. Uzun bi mesaj attım bu konuyla ilgili. Yazdığı tek şey benim canımı sıkma boş boş konuşma oldu. Eve geldiğinde hiç bu konu olmamış gibi davrandı. Korkuyorum, çok korkuyorum tekrar bu konuyu açmaya. Telefonumu alır, okuldan alır diye.

Şu an 18 yaşındayım. Bu sene üniversite sınavına gireceğim. Tek güvencem bu. Çok çalışkan bir kız değilim. Kazanır mıyım bilmiyorum ama kazanmaktan başka bi çarem yok. Özgür olmak için çok yoruldum. Artık her gün her gün bunu düşünmekten, her gece ağlamaktan… Umarım bi gün ben de bu hayalimi gerçekleştiririm ve buraya yazarak bazı kişilere de umut olabilirim. Ben inanıyorum kendime. Başaracağım.