Ben de küçüklüğümden itibaren din ile büyüdüm. Kuran kurslarına gittim. Ailem ile hiç tatile gitmezdik ama ben üzülmezdim. Kuran kursuna isteyerek giderdim, Kuran’ı da en iyi okuyanlardandım. Babam bana pembe bir Kuran-ı Kerim aldığında çok mutlu olmuştum. Severdim dinimi. Namaz kılmayı da çok severdim. 8-9 yaşlarımdı bunlar. Kapanmam gerektiği öğretilmişti regl olduğumda. Çok kapanmak istemiştim. Annem, ablam kapalıydı ve ben de onlar gibi olmayı çok istemiştim.

10 yaşında kısa kollu giymeyi bırakmıştım. Zaten hayatım boyunca en açık giydiğim şey kısa kolluydu. Şort askılı gibi şeyler hiç giymemiştim. Bana hediye şort almıştı annemin bir tanıdığı, evde bile giymezdim utanırdım.

11 yaşında kapanmak istemiştim ama izin vermemişti ablam. “Daha çok küçüksün” demişti. Ağlamıştım “Neden kapanamıyorum” diye. Sonra 12 yaşında regl oldum ve ertesi günü hemen kapandım. Kimse zorlamadı beni buna. Kimseye de sormadım. Kapanıverdim işte. Çünkü bana öğretilen doğru buydu.

O zamanlar hiç kapalı yoktu okulda neredeyse. İnsanlar, bana daha iyi gözle bakmaya başladı. Sanki masum ve temizmişim gibi. Ailem çok mutluydu. Ben de çok mutluydum.

O yaşlarda başörtülüyüm diye geri durmazdım hiçbir şeyden. Futbol da oynardım basketbol da. Aklınıza gelebilecek her şeyi yapardım. Ancak ortaokulda bir gün futbol oynarken birisi “Kapalısın sen, niye futbol oynuyorsun” demişti. Yine aynı gün kapalıyım diye “köylü kızı” demişti bir kız bana. Çok üzülmüştüm. Utanmıştım da. Onlardan farkım neydi ki sanki diye düşünmüştüm. Evde kimseye söylemeden ağlamıştım ve hiç unutmamıştım bunları.

7. sınıfta kemalist bir çocuk vardı sınıfta ve iki kapalı, biri ben diğeri hiç konuşmayan içine kapanık bir kız. Ben dışadönük ve hayat enerjisi yüksek bir insandım. Hiç siyasetten anlamazdım o zamanlar ve o kendine kemalist diyen çocuk benim malum siyasi partiden olup yobaz olduğumu söylemişti. Bu da benim sabrımı taşıran nokta olmuştu. Kendi gibi iki arkadaşıyla karne günü üstüme yürümüştü elinde hazırladığı savunma kağıdı ile bir şeyler söylüyordu. Evet, bir kağıda söyleyeceklerini not etmişti. Kimse de gelip durun dememişti. Çok yalnız hissetmiştim. Ağlayarak tuvalete gitmiştim. O kadar üzülmüştüm ki. Ben kimseye bir şey yapmamıştım halbuki. Yine de başımdaki örtüyü çıkarmak gibi bir düşünce hiç geçmemişti aklımdan. Anne babama da anlatmadım bunları. Odamda tek başıma ağlardım.

8. sınıfa geçtiğimde ise liseye hazırlanmaktan bu konu üzerine hiç düşünmemiştim. Liseye geçeceğim yaz başörtünün gerekliliği konusunda düşünmeye başladım, ayetleri araştırmaya başladım. Etrafta benden çok daha küçük kapalı kız çocuklarını gördükçe üzülüyordum. Bir şeyi yaparsınız ve sonra o şeyi olur olmaz herkes yapmaya başlar ve bir anlamı kalmaz ya… İşte öyle olmuştu.

Lise hayatında bir sürü yeni insanla, fikirle tanıştım ve hayatın benim sandığım şey olmadığını fark ettim. Eskiden büyütüldüğüm o muhafazakar ortamdan çok daha fazlasıydı dünya. Kapanma düşüncesini lise birdeyken içimden atmaya çalıştım ve kimseye söylemedim. Kendim bile kabullenemiyordum. Çünkü başını açan kadının cehennemde yanacağına şüphe yoktu.(!)

10. sınıftayım şimdi. Annemle paylaştım bu düşüncemi ve bana “Olmaz” demişti, “olmaz kızım.” Güzelce anlatmaya çalıştı. Ancak hiçbir soruma yanıt bulamamıştı. Teyzemle konuştum ve beni desteklediğini söyledi. Arkadaşlarım da aynı şekilde beni destekliyor ancak ben korkuyorum, ailemden en çok da babamdan… Babamdan çok korkuyorum.

Açılmak istemem demek açık giyineceğim anlamına gelmiyor. Sadece başıma bir örtü örtüp saçımı kapatmak yerine usturuplu giyinsem daha iyi olur düşüncesindeyim. Zira kapanmak her yiğidin harcı değil ve kapalı insanlar gittikçe saçmalamaya başladılar. Onlar gibi bastırılmış duygularımla başörtüsüne bu denli zarar vermek yerine başımı açmak daha hayırlı değil mi? İnsanın ahlakı giysisine göre ölçülmez, davranışlarına göre ölçülür.

(Görsel: Danielle Mckinney)